Pan Hilary świętuje sto lat. „Wesołe jest życie staruszka"

- Inaczej wyobrażałem sobie tę starość. Ze względu na stan zdrowia oderwany jestem trochę od codziennych zajęć, które zawsze lubiłem robić. Mówili na mnie „złota rączka", bo w domu prawie wszystko zrobiłem własnymi rękami: meble, klatkę schodową, altankę. Przez całe życie związany byłem z motoryzacją. W Lublinie pracowałem w Przedsiębiorstwie Transportu Samochodowego i Łączności - opowiada solenizant.

Pan Hilary Smolnicki jest jedynakiem, urodził się w Rawie Ruskiej. Ojciec pracował na kolei, matka prowadziła dom i gospodarstwo.

- Pamiętam, że ojciec zrobił mi narty z pięknego jesionowego drewna. W dzieciństwie jeździłem na nich z górek w Rawie z innymi chłopakami - wspomina stulatek.

Jako młody chłopak był traktorzystą i orał pole w okolicy. W trakcie okupacji niemieckiej musiał uciekać z rodziną w stronę Rzeszowa. - To takie wspomnienia, że wolałbym ich nie pamiętać. Jednym słowem, byłem na wozie i pod wozem - dodaje.

Gdy uciekali, to mieli nadzieję, że jeszcze wrócą w rodzinne strony. Dlatego w ziemi zakopał silnik z motoru Kawka. Ojciec zakopał szable, a mama - porcelanę. - Może do dzisiaj tam jeszcze leżą - zastanawia się pan Hilary.

W Rzeszowie spotkał swoją przyszłą żonę, która pochodziła z Wileńszczyzny. Rodzina następnie przeprowadziła się do Krakowa. Tam był dyrektorem zakładów naprawy samochodów. - Dzieci cały czas chorowały ze względu na zanieczyszczone powietrze. Z tego powodu przenieśliśmy się do Lublina, na Bronowice, bo tu był czysty klimat. Żona chciała dom koło rzeki i zaczęliśmy budować się na Dziesiątej w 1959 roku - opowiada stulatek.

Pan Hilary ma trójkę dzieci, sześcioro wnuków oraz czwórkę prawnuków. Czy ma jakiś przepis na długowieczność? - Nie myśleć za dużo o przyszłości. Należy brać „na gorąco", to co jest w aktualnej chwili, a nie martwić się na zapas. To trudne pytanie, ale życie składa się z trudnych pytań. Nie wiem dlaczego, ale niektóre fragmenty życia mam bardzo wyraźnie w głowie, a niektóre się rozmyły - mówi pan Hilary.

Przyznaje, że lubił czytać książki, szczególnie historyczne lub autobiografie. Dzisiaj ze względu na wzrok, czyta już raczej tylko gazety oraz ogląda telewizję. Dodaje, że wesołe jest życie staruszka. - Czasem mam takie zachcianki, że pojechałbym gdzieś daleko coś ciekawego zobaczyć albo odwiedzić stare miejsca np. tam, gdzie żyłem. Do Rawy Ruskiej - odpowiada stulatek.