Podobno żyjemy. Zuzanna Klein w Galerii Labirynt

Dziennie tracimy około stu włosów i 1,5 grama naskórka, co w przeliczeniu na rok daje pół kilograma. Zuzanna Klein zgromadziła na wystawie "Uważają nas za żywych" w Galerii Labirynt 2 rozmaite ludzkie ludzkie odpadki, które świadczą o tym, że proces przemijania dokonuje się nieustannie.

- Granica między życiem a śmiercią jest płynna. Dlatego zawsze dziwiło mnie, że podręczniki biologii milczą na jej temat, we współczesnej kulturze boimy się jej i ją wypieramy - mówi młoda artystka.

Ściany malutkiego pomieszczenia otula miękkie, białe, sztuczne futerko, które, aż się prosi o to, by je pogłaskać dłonią. Syntetyczna powierzchnia jest gładka, czysta i bezpieczna. Na linii, w której graniczy ze ścianą uzbierało się coś podejrzanego - kępki kurzu, włosów, paznokci i ludzkiego nabłonka. Te pozostałości w niewytłumaczony sposób budzą wstręt i odrazę ("Nasze ciała pokryte są śmiercią" - uważa artystka). Dwie materie, plusz i włosy, na pierwszy rzut oka podobne, które z daleka wydają się przyjazne i wręcz przyjemne, zmieniają się, kiedy podejdziemy bliżej. Mamy także do czynienia z pewnym fenomenem - włosy, które znajdują się na głowie, skóra, która oddycha są czymś zupełnie naturalnym, natomiast w chwili, w której obumierają, stają się tabu.

Skończoność, uwikłanie człowieka w biologię i bunt przeciwko temu stanowi rzeczy to główne wątki, które podejmuje młoda artystka. - Postrzegamy człowieka jako pewną całość. Pokazanie jego włosów czy skóry budzi pewien szok, bo każe myśleć o końcu, czy też o cykliczności ludzkiego życia, każdy przecież coś takiego po sobie zostawi - dodaje Zuzanna Klein.

Zuzanna Klein " Uważają nas za żywych" Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, wtorek - niedziela,
godz. 12.00 - 19.00