Sekrety słodowni przy Misjonarskiej. Byliśmy w środku. Zobacz zdjęcia i wideo

Do środka słodowni wchodzimy z rzeczoznawcą budowlanym i technikiem budowlanym. Później dołącza do nas architekt.

Tuż przy wejściu są lekkie, żeliwne słupki. To element konstrukcji budynku, pochodzący jeszcze z XIX wieku, podobnie jak ażurowe schody, którymi dostajemy się na kolejne kondygnacje (za to w dużym pomieszczeniu na parterze stropy są już z żelbetowych prefabrykatów). W pierwszych schodach brakuje dwóch stopni, ale w gorszym stanie są poręcze.

Zobacz galerię(54 zdjęcia)

Kolejne piętro. Mijamy puste hale i korytarz z dwoma rzędami pomieszczeń bez okien. Są dużo mniejsze niż pozostałe, przypominają biurowe pokoje. Tutaj widać starą podłogę z desek.

Dwie metalowe, okrągłe kadzie z nitami przy krawędzi pochodzą pewnie z czasów funkcjonowania słodowni.

Na ścianach wiszą żółte tablice zawierające komunikat: Zabrania się opierania składowanych materiałów o zewnętrzne ściany budynku. Z drzwi we wnętrzu warstwami łuszczy się stara farba.

Na trzeciej i czwartej kondygnacji zachowały się podłogi z desek, są pokryte grubą warstwą pyłu i miejscami przegniłe. Przy wejściu na drugą klatkę schodową widać korzenie wkomponowane w ścianę - należą do drzew, jakie przez lata zdążyły wyrosnąć na dachu.

Pomieszczenia na strychu - tutaj przez okna wpada trochę światła, na podłodze leżą cegły. Deszczówka może swobodnie dostawać się przez dziury w murze, gdzie kiedyś były okna oraz przez dach. Przez otwór w ścianie przechodzimy do wnętrza wieży, na elewacji jest data 1899. Tutaj pozwólmy sobie na dygresję. W tym właśnie roku, jak dowiadujemy się w "Ilustrowanego przewodnika po Lublinie" z 1901 roku autorstwa Marii Ronikierowej dowiadujemy się, że słodownia w 1899 roku zatrudniała 10 robotników, a to co wtedy wyprodukowała było warte 49 743 rubli.

- Konstrukcje stalowe na pierwszy rzut oka są w nie najgorszym stanie - zauważa technik budowlany Mirosław Berliński z Biura Usług Projektowych Budoprojekt w Lublinie. - Z kolei w złym są ściany murowane z zewnątrz, z pęknięciami i ubytkami cegły - dodaje rzeczoznawca budowlany Janusz Fronczyk, właściciel Budoprojektu. Gdy oglądamy elewację z drugiej strony budynku, widzimy, że odpadający tynk odsłania całe fragmenty cegły.

Kolejny krok to pomiary murów słodowni skanerem 3D i inwentaryzacja architektoniczna. - Będzie można wskazać, jakie roboty zabezpieczające należy wykonać. Na pewno powinno się zacząć od zabezpieczenia dachu, żeby już nie ciekło do środka - dodaje Janusz Fronczyk.

Inwentaryzacja słodowni powstaje w ramach unijnego projektu, koordynowanego przez Biuro Miejskiego Konserwatora Zabytków w Lublinie.

Ceglany gmach od lat popada w ruinę i to mimo wielu, pojawiających się pomysłów na jego ponowne wykorzystanie. Głównym problemem jest nieuregulowana sytuacja prawna. Postępowanie toczy się od 1991 r. z wniosku spadkobierców byłych właścicieli, którzy domagają się unieważnienia decyzji nacjonalizacyjnej.

- Jest to spór pomiędzy spadkobiercami, a Skarbem Państwa. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną i sprawa wróciła do ponownego rozpatrzenia do ministerstwa. Czekamy na dalsze decyzje - informuje Joanna Bobowska z zespołu prasowego Urzędu Miasta Lublin.