Symfonia w muzeum, czyli Shit Happens powraca po raz siódmy i... nie ostatni

Elementami źródłowymi dla kompozycji niezdeterminowanej, są zdarzenia dźwiękowe intencjonalne i akcydentalne, występujące w danej przestrzeni na pewnym obszarze i w zadanym czasie, wpisane w nią i definiujące indywidualny charakter tego obszaru. Obraz foniczny zostaje uchwycony poprzez zestaw mikrofonów pojemnościowych o charakterystyce dookolnej, rozmieszczonych w miejscach reprezentatywnych i atrakcyjnych dźwiękowo dla tej przestrzeni, następnie zostaje wprowadzony do elektronicznego zestawu miksującego i poddany przekształceniom opierającym się na subiektywnych ocenach wykonawcy. Kolejnym etapem jest projekcja zwrotna poprzez zestaw głośników rozmieszczonych w miejscu wykonania w systemie przestrzennej dystrybucji dźwięku.
W Muzeum Osiedli Mieszkaniowych zostanie zaprezentowana wersja pośrednia kompozycji, której wykonanie odbędzie się w zamkniętej przestrzeni architektonicznej, a percepcja odbiorcy umieszczona będzie w dwóch przestrzeniach, fonosfery pośredniej czyli amplifikowanej części otoczenia oraz bezpośredniej sonosfery wykonania.

Kompozycja w źródłowym założeniu jest nasłuchiwaniem i oczekiwaniem zdarzeń dźwiękowych, subiektywnym przekształceniem uchwyconych dźwięków na żywo, za pomocą elektronicznych efektów dźwiękowych tj. rezonatory, pogłosy, zapętlenia, powtórzenia, podwyższenia i obniżenia wysokości dźwięku, filtrowanie składowych uchwyconych zdarzeń.

Niewiadoma materiału wyjściowego (dźwięków występujących i ujawniających się podczas trwania wykonania), powoduje niezdeterminowanie wykonawcze i pozostaje w niepowtarzalnej relacji z każdym wykonaniem i każdą minutą trwania utworu. Kompozycja, niezależnie od miejsca i czasu wykonania, zawsze będzie aktualnym utworem dźwiękowym, obrazem danego czasu fonosferycznego, reprezentantem jednostkowego i niepowtarzalnego układu przestrzeni dźwiękowej danego miejsca. Każde kolejne wykonanie jest różne od poprzedniego, gdyż rządzi nim zasada przypadku i niezdeterminowania materiałowego oraz czynnika wykonawczego.

Odbiorca nasłuchując objętą przez mikrofony fonosferę otoczenia, poprzez wprowadzenie jej specyficznej sytuacji do sonosfery wykonania, scala obie przestrzenie czyniąc je integralnymi i równoważnymi wobec siebie i wobec percepcji jednostkowej słuchacza. Granica pomiędzy sonosferą wykonania utworu (izolacja) i fonosferą otoczenia (odrzucenie i negacja), zostaje zniesiona, przestaje istnieć, stając się jedną i tożsamą fonosonosferą utworu. Granice architektoniczne miejsca wykonania kompozycji, poprzez wprowadzenie do niej dźwięków z jej otoczenia, przestają spełniać swoją izolacyjną rolę, zostają zniesione, przestają istnieć, wszystkie obiekty dźwiękowe są równoprawne, pożądane i niepowtarzalne.

Kompozycja w swojej koncepcji jest próbą połączenia ważnych teorii muzycznych XX wieku w jednym miejscu i czasie. Niezdeterminowanie poprzez przypadkowość bazowego materiału dźwiękowego i wykonawczego oraz otwarcie wykonania na dźwięki otoczenia (John Cage), ekologię dźwiękową (Raymond Murray Schafer), koncepcje obiektów dźwiękowych i konkretnych oraz słuchania akuzmatycznego (Pierre Schaeffer), live electronics (Morton Subotnick), przestrzenną projekcję dźwięków (Luigi Russolo), brak partytury jako wyraz subiektywizmu i indywidualizmu twórczego (free improvisation), indeterminizm dźwiękowy na zasadzie subiektywnej reakcji na usłyszany dźwięk (Cornelius Cardew), fieldrecording anegdotyczny (Luc Ferrari).