Ul. Nałęczowska: "Tu się nie da żyć z dzieckiem" - mówi pani Wioletta

Wioletta Dzwonkowska mieszka z 3-letnią córką w mieszkaniu przy ul. Nałęczowskiej. Jest to drewniany dom, w którym brakuje toalety, ponieważ nie ma szamba i podłączonej kanalizacji.

- Córcia jest coraz większa. Jest to niekomfortowa sytuacja, ale nie stać nas na wynajęcie kawalerki gdzieś indziej. Od września córka idzie do przedszkola. Nie chcę, by musiała się wstydzić za warunki, w jakich mieszka. Chodzi mi tylko o jej dobro - podkreśla pani Wioletta.

Ściany domu są popękane ze względu na duży ruch samochodów na ulicy. Czasem pojawiają się na nich pleśń i grzyby. Uciążliwy jest również stary piec, z którego uwalnia się czad. Mimo łatania dziur, kilka razy w zimie pani Wiola z córeczką muszą opuszczać dom i przeprowadzać się do rodziny.

Mieszkanka Lublina jest osobą niepełnosprawną, utrzymuje się z renty. Przeszła kilka operacji bioder, wkrótce czeka ją wszczepienie sztucznego biodra. Ze względu na swoją sytuację finansową, od 2010 roku stara się w Urzędzie Miasta Lublin o przyznanie mieszkania socjalnego.

- Niestety, nie udało się do tej pory. Tłumaczono mi, że w takich warunkach widocznie można mieszkać. Obecnie staramy się o przyznanie lokalu do remontu na koszt własny. Innej możliwości już nie widzę - mówi zrozpaczona pani Wiola.
Rodzina od 2011 roku jest objęta wsparciem Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. - Dom wymaga licznych napraw i remontów, co niestety przekracza zarówno możliwości prawne, jak i finansowe naszego ośrodka - mówi Magdalena Suduł, rzecznik prasowy MOPR w Lublinie.

Miasto posiada 949 lokali socjalnych, w których mieszkają rodziny w trudnej sytuacji finansowej. Aktualnie dysponuje 21 mieszkaniami socjalnymi do remontu. - Na dzień dzisiejszy pozytywną opinię Społecznej Komisji Mieszkaniowej uzyskały 153 rodziny. Kwalifikacja odbywa się w oparciu o punktowy system oceny warunków socjalno- -mieszkaniowych - tłumaczy Olga Mazurek z biura prasowego UM.

- Ostatnio mieliśmy 14 punktów. Zabrakło nam dosłownie kilku, by dostać mieszkanie socjalne. Już nie wiem, co mam zrobić, by przekonać urzędników, że tak nie da się żyć - kwituje Wioletta Dzwonkowska.