Irlandzka koalicja rozsądku. Felieton Jacka Borkowicza

Referendum dotyczyło dwóch zmian w konstytucji, które miały oddzielić rozumienie rodziny od trwałego związku mężczyzny i kobiety, włącznie z ich tradycyjnymi funkcjami w tejże rodzinie. Odtąd, obok małżeństwa, stanowić ją miały także przedstawiciele i przedstawicielki „innych trwałych relacji”. Do referendum, włącznie z odpowiedzią na „tak”, wzywały właściwie wszystkie duże irlandzkie ugrupowania, włącznie z tymi, które określają się jako chrześcijańsko-demokratyczne. Także premier Leo Varadkar, który obowiązujące zapisy konstytucji określał jako „przestarzałe” i „seksistowskie”. Varadkar skądinąd dziewięć lat temu zadeklarował się jako osoba żyjąca „w trwałej relacji” z innym mężczyzną. Co więcej, wszystkie sondaże jednoznacznie wskazywały na zwycięstwo zwolenników zmian. Termin referendum, jak przystało na święto triumfu, wyznaczono na 8 marca, międzynarodowy dzień kobiet.

I co się stało? Ponad dwie trzecie Irlandczyków zagłosowało na „nie”. Po równo w całym kraju, bo nawet w stołecznym Dublinie na jedenaście okręgów wyborczych tylko w jednym zwyciężyli zwolennicy konstytucyjnych poprawek. Są regiony gdzie przeciw nim głosowało ponad 80% obywateli. Premier, rząd, partie i media są w szoku. Przegraliśmy – przyznają i trudno im odmówić racji. Pytanie tylko: dlaczego? Nad tym można by się długo rozwodzić, ale wydaje się, że po pierwsze w Irlandii zwyciężyła koalicja zdrowego rozsądku. Ludzie chyba zaczynają dostrzegać czym w istocie jest panowanie ideologii gender. Ideologii, która w politycznej praktyce ociera się o bezmyślność. Bo jak inaczej określić twierdzenie – proponowane do wpisania do konstytucji – że związki homoseksualne, poza wszystkim innym, są także „naturalną i pierwotną” komórką społeczną? W jakich gatunkach zwierząt, jeśli już odwołujemy się do natury, dziecko wychowywane jest przez dwóch samców lub dwie samice? Zaś obrazek jaskiniowca (to a propos „pierwotności”) radośnie dźwigającego kęs upolowanego mamuta, który za chwilę upiecze inny jaskiniowiec, ukochany opiekun ich wspólnej pociechy… Zostawiam to bez komentarza.

Ale jest chyba jeszcze coś więcej. Poreferendalna mapa Irlandii wyraźnie pokazuje, że najwyższe wskaźniki głosujących na „nie” miały okręgi, gdzie stosunkowo największy wpływ mają rodzime, irlandzko-celtyckie tradycje. W Irlandii, która od kilku dekad drapuje się w sztandar liderki postępu (rozumianego w kategoriach lewicy), ludzie powiedzieli gremialne „nie” nowemu. Okazało się że stare wcale nie musi być złe – tylko dlatego że jest stare.

Na koniec – w odgórnie antyklerykalnej Irlandii wyborcy zdecydowanie opowiedzieli się, wbrew „swoim własnym” partiom czy gazetom, zgodnie z postulatami Kościoła. Zastanawiające że owe dwie trzecie głosujących przeciw zbiega się z dwiema trzecimi obywateli, którzy deklarują się jako katolicy.

Irlandzka koalicja rozsądku od lat pozbawiona jest swojego publicznego forum, dlatego lewicowe elity uwierzyły że nie istnieje. Dlatego też gorąco namawiały one do przeprowadzenia „zwycięskiego” referendum. Czy zderzenie z rzeczywistością czegoś tych ludzi nauczy? Zobaczymy.