Być i smakować

Wynajęcie leżaka na plaży hotelu Carlton w Cannes kosztuje pięćset euro dziennie. To pięćset razy tyle, ile dzbanek chłodnego wina, na nadmorskim tarasie, pod palmą, w cieniu postawionych tysiące lat temu, przez Rzymian, murów we Frejus. To sto razy tyle, ile miska poezji, zwanej przez niektórych zupą rybną.
W metropoliach życie goni, bo nie ma wyjścia, ale wie, że nie trwa wiecznie i musi odetchnąć. La Rambla to kręgosłup Barcelony.

To nic, że ważne zabytki są gdzie indziej, tutaj spotykają się wszystkie smaki świata. Smaki wszystkich zmysłów. Obok biednego studenta konserwatorium, grającego na gitarze tak, że łowcy talentów powinni stać w kolejce, swoje akwarele wystawia ogorzały sinobrody. Dalej, klasyczny mim opowiada historię swej miłości napotkanej właśnie japońskiej turystce. W bramie obok tchnie spokojem dwustuletnia apteka, a tuż za kolejnym, powalającym urodą portykiem - wejście na najsłynniejsze w świecie targowisko. Świeżo wyciśnięty sok z każdego gatunku owoców, przyprawy na wagę złota i te po parę groszy, morskie stwory zadziwione faktem, że za chwilę staną się daniem.

Dopiero na końcu tego wszystkiego, przy portowym bulwarze, stoi imponujący pomnik pana Colon, znanego także jako Kolumb, który kiedyś, wcale nie tak dawno, dotarł do wysepek wielkiego kontynentu. Ci, którzy przyszli tam po nim, wyrżnęli i pogonili rodowitych mieszkańców, a pieniądz uczynili bogiem. Oni nie mogli spędzać wieczorów na La Rambla. Nie oglądali zachodów słońca w Roses i nie czuli zapachu lawendowych łąk. Myśleli i myślą, że najważniejsze w życiu człowieka jest złoto. Otóż, nie jest.