Co z tą wiosną?

Rząd naczelnych okazał się mało wydajny prawo- i ustawodawczo, plany i wizje nadal głęboko zamrożone i nie wydaje się, aby cokolwiek mogło wykiełkować. Tasiemce autostrad i dróg szybkiego ruchu tkwią w stadium larwalnym, bo ktoś komuś czegoś nie zapłacił. W PKP nie da się przesunąć części pieniędzy na środki czystości i zegarki, żeby było czysto i punktualnie. Po latach bojów braci nauczycielskiej o godną zapłatę za ciężką pracę, wydawało się, że się udało. Pensje wzrosły, gdzieniegdzie z zazdrością, a nawet oburzeniem, pisano, że nauczyciele dorabiają nawet do 10 tysięcy miesięcznie!

Nareszcie! - pomyślałem, ktoś płaci za to, co się ma w głowie, a nie w legitymacji! Radość jak zwykle okazała się podszyta naiwnością, bo oto zaczyna się likwidować szkoły i rzeczonych nauczycieli zwalniać. Jeśli z perspektywy szerokiej zejdziemy na tę bliższą podłoża, sprawy nie wyglądają lepiej. Ze smutkiem oglądam pokryte grubą warstwą soli, magnezu i innych chemikaliów chodniki i ulice. Wdzięczni byliśmy w pełni lodowej zimy hipermarketom, służbom miejskim i pracownikom spółdzielni mieszkaniowych, że dbali o całość naszych kości, nie pozwalając na poślizgi. Teraz jednak przyjdą deszcze, spłuczą tony chemikaliów, wsączą je głęboko w ziemię i sprawnie doprowadzą do drzew, ujęć wody a zwłaszcza śródmiejskich działek, na których wielu uprawia "zdrowe warzywa bez chemii". Spod lodu wyjrzą dowody braku wychowania miłośników gumy do żucia i właścicieli piesków... Znowu sarkazm, narzekanie i malkontenctwo.

Ech, słoneczko, jakie byś nie było, świećże wreszcie bez przerw i zazieleń "okoliczności przyrody".
Może będzie chociaż trochę radośniej.