Dlaczego nie rozkwitnie przyjaźń polsko-malezyjska

Niemniej jednak, skoro nasza pani wiceprezydent twierdzi, że służbowo rozmawiała w Malezji o współpracy, to cóż, widocznie tak było. Jak się zdaje, rozmowy dotyczyły co najmniej kilku rzeczy. Po pierwsze, inwestycji. Fakt, armia malezyjska jeździ naszymi czołgami, ale tych chyba w Lublinie nie produkujemy. Zatem na Mełgiewskiej będziemy robić przyczepki do nich.

Po drugie, chodziło o promocję Lublina w Malezji. To świetna wiadomość. Lubelscy hotelarze i restauratorzy już zacierają ręce, wyobrażając sobie te dziesiątki tysięcy turystów z Malezji.

Po trzecie, pani prezydent wspomniała o wymianie młodzieży. Bardzo ambitny projekt. Nie wiadomo wprawdzie, nawet hipotetycznie, kto miałby za te ambicje płacić, ale to drobiażdżek. Latają może jakieś tanie linie z Polski do Malezji?

Ale załóżmy, że te "rozmowy służbowe" się odbyły. Czy naprawdę z nich coś wyniknie? Każdy, kto choć trochę zna rzeczywistość, wie dobrze, jak często, choć naturalnie nie zawsze, odbywają się rozmaite delegacje, wizyty i rozmowy. Siedzi się, siorbie kawę, przysypia, słucha przemówień o tym, że "na odcinku współpracy życie stawia nam coraz nowe wyzwania" i czeka, aż skończymy "odwalać oficjałkę". Bo przecież czeka tradycyjny "skromny poczęstunek", a i na zakupy trzeba wyskoczyć oraz, jeśli delegowano nas w jakieś fajne miejsce, fotkę sobie strzelić "na tle". Później się powie na konferencji prasowej, że "dokładamy wszelkich starań", "że rozmowy były owocne" itp.

Kierunkowi malezyjskiemu jednak popularności wśród naszych samorządowców, polityków, prezydentów i innych delegatów wróżyć raczej nie można. Malezja to kraj w większości muzułmański, więc na, lubiany i popularny, poczęstunek wysokoprocentowy liczyć trudno. Ale na przykład "współpraca partnerska" z Ukrainą będzie nam pięknie rozkwitała.

Nic to, cieszmy się, że foldery promujące Lublin są już nawet w Malezji.