Dwa wesela i pogrzeb

Powoływanie się na Państwo Środka bierze się zapewne z chęci nadania porzekadłu stosownej rangi, bo to i tradycja, że dłuższej nie znajdzie, i mądrość wręcz przysłowiowa właśnie. Pozwalam sobie zgłosić votum separatum, jeśli owo zdanie ma być traktowane jako życzenie złego. Życie w ciekawych czasach, a w takich dane mi jest egzystować, to przecież owego życia sens. Czyż lepiej mieli ludzie, których kontakt z wysoką władzą ograniczał się do spotkania posterunkowego lub sołtysa?

Ja, dzięki rozwojowi techniki, mogłem być w sercu książęcego ślubu! Czy słuchający tylko opowieści o wybitnych Polakach byli szczęśliwsi niż my, żyjący w czasach polskiego papieża i będący świadkami wyniesienia go na ołtarze? Czy wreszcie jest czego zazdrościć tym, którzy nie mieli okazji widzieć, jak najbardziej zakłamany system polityczny kończy tak jak na to zasłużył, a wykreowane na jego potrzeby "święto" odchodzi w niepamięć?

Bieżący koniec tygodnia, zwany swojsko "łykendem", a liczony od piątku do niedzieli, przynosi bukiet ważnych wydarzeń. Prawdziwy książę, jak w bajce, pojął za żonę "prostą" mieszczkę. Nie bajkowa jest tylko intercyza, ale w czasach, kiedy organizuje się przyjęcia rozwodowe to i tak niewiele. W niedzielę papież - Polak zostanie błogosławionym kościoła katolickiego, i wszyscy mają świadomość, że jakiemukolwiek następcy, przy całym szacunku, trudno będzie dorównać JP II, choćby w kontaktach międzynarodowych. Wreszcie, w tę samą pierwszomajową niedzielę, umrą nareszcie śmiercią naturalną rozbuchane obchody Święta Pracy - podpieranego wspomnieniem robotniczych protestów w Chicago, a potem, dla równowagi ideowej, dniem świętego Józefa - robotnika. Sporo jak na trzy dni. Jeśli o mnie chodzi - proszę o więcej.