Koniec cudów

Pora nadejścia końca nie jest przypadkowa. Dla większości narodu, zatrudnionego (jeśli w ogóle) w jako tako poukładanych firmach, kończy się sezon urlopów i wakacji. Czas ponownie stanąć za maszyną, usiąść za biurkiem czy iść do szkoły. Okazuje się jednak, że niejednokrotnie nie ma do czego wracać. Zamykają swe podwoje zarówno firmy, jak i szkoły. Gorące sny o rajskich plażach i ciepłym morzu Grecji najtrudniej jest opowiadać samym Grekom. Oni pierwsi doświadczyli, że "zielona wyspa" jest tylko jedna, i tylko z nazwy, a za wszystkie przyjemności, zwłaszcza te ponad stan, należy kiedyś zapłacić.

Paliwa znowu drożeją, dziwnym trafem dokładnie wtedy, kiedy powroty z wakacji wymuszają rosnący popyt. Ceny podręczników ponownie idą w górę, bo przecież przed nami rok szkolny i akademicki. Tanieją właściwie tylko sandały, choć jak tak dalej pójdzie, i pojawią się pierwsze warsztaciki specjalistów obszywających je futerkiem na zimę, ten spadek cen też ustanie.

Media nie mogą wyjść z podziwu, że Polacy kupują głównie w dyskontach. Przestaną się dziwić, kiedy ich szefostwo obetnie wierszówki, wyprosi z roboty albo kompletnie zrezygnuje z druku na rzecz internetu, bo taniej.

Cudem są niewątpliwie pojawiające się tu i ówdzie pogłoski o wywalaniu ze stanowisk przedstawicieli PRL-owskich "służb", funkcjonujących spokojnie w charakterze szefów związków sportowych. Wyniki sportowców ów cud sankcjonują, ale aż tak, to ja w cuda nie wierzę.

Koniec? Upadek? Chaos? Nie sądzę, przy całym swoim malkontenctwie, że w tym wszystkim zabraknie dodatkowo paru mądrych ludzi, którzy do tego nie dopuszczą. "Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było!" - mawiał stary, dobry wojak Szwejk. I to jest jedyny cud, na który liczę. Czego i Wam życzę.