Liczę na odwagę

Wiadomość o planowanym przetargu na projekt rewitalizacji parku Ludowego spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Byłem już przekonany, że zechcemy z tej zielonej miejskiej ostoi zrobić rezerwat z zakazem wchodzenia ludzi i dokonywania jakichkolwiek ingerencji w drzewostan. A jednak ktoś jeszcze w ratuszu pamięta, że obok tak rzucającego się w oczy Ogrodu Saskiego, jest jeszcze zapomniany przez demokrację, komunistyczny park Ludowy. A przecież położony jest w okolicy, która jest wizytówką dla przyjezdnych. Fajnie, że wysiadając na naszym dworcu głównym można zobaczyć już nowe estakady dróg, ale miło by było, gdyby za nimi istniała perspektywa miłego spaceru do centrum miasta. Byłby to pierwszy miły aspekt wizyty w Lublinie. Mam nadzieję, że ambitne plany dotyczące nowego zagospodarowania parku pozostaną ambitne i nie zostaną uszczuplone przez to, że będziemy odkopywać cerkiew na pl. Litewskim (sic!). Ścieżki wspinaczkowe, skatepark czy boisko do gry w boule to świetny plan na ożywienie miejsca, które ostatni raz żyło chyba wówczas, gdy stał tam jeszcze samolot.

Mam nadzieję, że przy okazji zyska jeszcze Bystrzyca. Trudno o niej pisać jako o perle Lublina, ale warto w końcu ją wyeksponować. Ścieżka rowerowa to trochę za mało, by rzeka żyła rytmem miasta, a żyć powinna. Warszawa wraca właśnie nad Wisłę, więc my wróćmy nad Bystrzycę. Liczę na odwagę projektantów i jeszcze większą odwagę urzędników ratusza w zaakceptowaniu projektu.