Maju, maju, maj...

Pierwszego maja jedni protestują w pochodach przeciwko zbyt niskim zarobkom (nie - braku pracy!), drudzy protestują przeciwko tym pochodom, że lewackie (a jakie mają być?), trzeci - przeciwko drugim, czyli „prawakom”... Można wyliczać długo, bo wszelkie bijatyki Polacy uwielbiają.

Drugiego maja mamy dzień flagi. I dobrze. Słuszne to i sprawiedliwe, pod warunkiem, że docenianie barw swojego kraju ma jeszcze jakieś podłoże. W wolnej Polsce powinniśmy być z niej dumni, ale może by tak - całościowo i w pełni? W tłumie młodzieży (koncert, klub, mecz): jeden wielki „bluzg” i stek wulgaryzmów. W mediach: „byk” na „byku” ortograficznym i gramatycznym: nasi skonstruowali „bezzałogowca”, kolega kupił „nowego smartfona” „Nie ma dziwne..” „Mi się zeszło...” - słychać dokoła. „Tak się już mówi!” - krzyczą przyłapani na bykach. Nie. Tak się nie mówi. Tak mówią niewykształceni i nieobyci, którzy powinni próbować równać do góry, jeśli chcą cokolwiek w życiu osiągnąć. Jeśli wystarczy im tylko protestowanie na ulicach, że znowu czegoś nie dostali - w porządku. To ich sprawa, że chcą mieć życie równie bylejakie jak mowę.

Trzeci maja... Żeby to jeszcze było powszechnie wiadomo, w jakiej sprawie jest to wolne... Niestety, wiadomo tylko części obywateli, że ma to coś wspólnego z jakąś wolnością, bo kiedyś tak zwani „komuniści” lali pałami za świętowanie tej daty. Widziałem grupę młodych, wygolonych przedstawicieli narodu, paradujących w koszulkach z orłem i podpisem: „Polska biała siła.” Chyba w tej bieli chodzi o niezapisane strony rozumu.

Kiedyś dowcipem był okrzyk, wydany z leciutkim, semickim akcentem, bo wznosił go starozakonny: „Niech żyje pierwszy lepszy maja!”. Za ten dowcip „za komuny” można było dostać pałą. Ciekawe, od kogo dzisiaj?