Nasze centrum jak miś

Chodzi o krytyczny komentarz Janusza Palikota, dotyczący decyzji władz Lublina o rezygnacji z realizacji zwycięskiej koncepcji zabudowy placu przed przyszłym Centrum Spotkania Kultur. Miasto poświęca się głównie podziemnemu parkingowi i, jak twierdzi ratusz, nie stać go już na realizację wszelkich innych spektakularnych projektów. Plac więc zakomponują sami urzędnicy. Zgadzam się z posłem Palikotem, że jest to porażka, której powinniśmy się wystrzegać. Jeżeli ktokolwiek mówi, że nie stać nas na budowę "placu spotkania kultur" z prawdziwego zdarzenia, to powinien sobie zdawać sprawę z tego, że przy wszelkich ograniczeniach budżetowych, nie stać nas na byle co. Z kupowaniem bowiem byle czego za byle jakie pieniądze już tak w życiu jest, że na końcu i tak zawsze trzeba zdecydować się na zakup tego, z czego na początku się zrezygnowało. Nie stać to nas na to, by co roku dokładać funduszy na remont byle czego.

Śmiechem, żartem, to do niedawna mieliśmy coś, co, choć negatywnie, to kreowało poniekąd naszą markę, czyli najdłużej trwającą budowę w historii Polski. Teraz w miejsce tego negatywnego budowlanego stereotypu musimy postawić coś na wzór misia Barei, tak by za kilka lat móc z dumą powiedzieć: "To jest centrum na miarę naszych możliwości. My tym centrum otwieramy oczy niedowiarkom! Mówimy: to jest nasze centrum, przez nas zrobione, i to nie jest nasze ostatnie słowo!".

Tak, to musi być nasze muzeum Guggenheima z Bil-bao czy Sagrada Familia z Barcelony. Centrum Spotkania Kultur wraz z przyległym do niego placem muszą tworzyć coś, co zaprze dech w piersiach, coś, co każe nam na tym placu usiąść i delektować się otoczeniem.