Oto Lublin

Dwie sytuacje. Pierwsza z nich ma miejsce w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Siedzę w hallu na ławce, a obok mnie trójka studentów, z których dwójka to mężczyźni - tzw. zdobywcy świata, którym wszystko się udaje (przynajmniej tak twierdzą). Trzecią osoba jest kobieta, rodowita Ukrainka. Z racji niedużej odległości, chcąc nie chcąc słyszę o czym dyskutują. A dyskutują ogólnie o Polsce i Ukrainie. W pewnej chwili pada pytania: o miejsce w Polsce, które jest przyjazne do życia. Słyszę wymieniane: Kraków (a jakżeby inaczej w Krakowie), Warszawę, Wrocław, Poznań.

Ku mojemu zaskoczeniu w pewnym momencie dziewczyna rzuca: „A mnie się w sumie Lublin podoba. Widzę potencjał w tym mieście”. Czekam, co na to panowie. I słyszę, że w sumie można byłoby rzeczywiście i to miasto rozważać. Obaj sobie przypominają jak byli w Lublinie i doceniają to, co tam zobaczyli. Wszyscy więc się zgadzają, że do wspomnianej wcześniej miejskiej czwórki należy wrzucić również Lublin. Sytuacja druga: rozmowa z nowo poznaną i nowo zatrudnioną w pracy koleżanką. Oczywiste pytanie, które ona kieruje do mnie: skąd jesteś? Mówię „Lublin”. A ona na to stwierdza, że sama jest z rodowitą warszawianką, ale uwielbia Lublin. Opowiada o swoim koledze, który w weekendy wykłada na jednym z naszych uniwersytetów i zawsze jak wyjeżdża to stwierdza z francuskim akcentem: „Jadę do Lublę”.

W sumie jestem już dużym chłopcem i nie powinno to robić na mnie wrażenia, tak jak nie powinny robić wrażenia na dorosłej osobie pochwały. Trzeba wszak twardo stąpać po ziemi i na co dzień bardziej kierować się tym co w głowie, a nie w sercu. Ale… Obie sytuacje naprawdę mnie, w pozytywnym sensie, dotknęły. Nigdy wcześniej nie słyszałem takiego - za przeproszeniem - „kadzenia” od osób, których praktycznie nie znałem. Jak kadzą znajomi, albo osoby, którym zależy na naszej opinii to co innego. Tu jednak nikt nie musiał nikogo dowartościowywać. Fajnie.