Poprawność apolityczna

Dlaczego? Dlatego, że żartuje się w nim z otyłej Moniki, panowie bez przerwy „rwą” panie, rozmawiając o seksie i wysuwając niedwuznaczne propozycje, a panie otwarcie dyskutują, że większy dekolt na rozmowie wstepnej, to większa szansa na pracę.

Faktycznie. Dzisiaj to by nie przeszło. Moment. A teksty disco polo? Ich poprawność nie dotyczy? Całkowicie pomijając wartości literackie (jeśli można pominąć coś, czego nie ma), to stek grubych aluzji i seksizmu. Z filmów dla dzieci całkowicie eliminuje się sceny przemocy, własne dziecko może podać do sądu rodzica, który je uderzy, a media coraz szerzej promują coś, co zwą MMA, KSW i jeszcze jakoś tam. Ogólnie - jawne i legalne jatki na oczach tłumów na miejscu i jeszcze większej rzeszy przed ekranami. Nigdy nie rozumiałem, jak można okładanie się po pyskach, wśród ryku otumanionej krwią tłuszczy, nazwać sportem. Kiedy usłyszałem: „szlechetna szermierka na pięści” - przez tydzień nie spałem ze śmiechu. Rozumiem, ze smutkiem, prymitywne potrzeby brutalności, ogarniające niektórych osobników, ale żeby to promować?

Poprawność przekracza już granice śmieszności. Pewnien ksiądz przekazał niedzielne wpływy „na tacę” do puszek WOŚP. „To nie jego pieniądze!” - podniósł się krzyk. A ta ministerialna limuzyna, którą jeździ szeregowy poseł Macierewicz, jest jego? Sprawę księdza usiłowano zbagatelizować, pisząc: „To ksiądz polskokatolicki, nie nasz.” „POLSKOkatolicki” - nie nasz?!

Zawsze starałem się być apolityczny, słysząc w zamian: „Tak najłatwiej!”, „Musisz się za czymś opowiedzieć!” Nie muszę. Pozostanę poprawny apolitycznie, a nie wiedzącym o co chodzi, polecam zajrzenie do Dziesięciu Przykazań. To bardzo niemodna dziś literatura.