Potęga otwarcia

Przez cały prawie rok marazm i apatia. Tu opóźnienie, tam obsuwa, gdzie indziej przepadły wszystkie terminy. W jednym miejscu ktoś coś zaskarża, w innym ktoś sieje obstrukcję. A inwestycje stoją. I nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wjeżdża ciężki sprzęt i rozpoczyna się budowa. Zaraz za ciężkim sprzętem w gumowcach i kaskach na budowę wjeżdżają politycy. Z narażeniem życia, przed pierwszą z koparek wbijają w ziemię łopatę. I jest... Jest sukces. Pan prezydent, pani wojewoda, pan marszałek, pan starosta, pan minister czy pan premier rozpoczęli oczekiwaną od lat inwestycję. Była na tyle oczekiwana, że teraz ci wszyscy dygnitarze razem i każdy z osobna oczekują w zamian naszych głosów w wyborach. Wszak ważny polityk na ważnej budowie musi się równać sukcesowi wyborczemu. Nie po to włodarze miasta, powiatu czy województwa brudzili sobie garnitury i garsonki, by pozostać niedocenionymi przez wyborców. Za co spiorą plamy z odzieży, jak nie za diety i apanaże.

Polityczne otwarcia mają to do siebie, że nie ograniczają się jedynie do placów budowy. Podczas kampanii wyborczej otwiera się wszystko, co otwarte jeszcze nie zostało lub otwarte było w sposób dalece niewłaściwy, tzn. bez wymaganego zadęcia. I tak w kolejce do otwarcia czekają przedszkola, domy kultury, boiska sportowe, sale szpitalne, stołówki. Jest tyle otwarć, że nie ma już nawet czasu rządzić. Pozostaje jedynie czas, by zarządzać otwarciami. Tylko toalet publicznych jakoś nikt otwierać nie chce. Ale to raczej ze strachu. Przecież w toalecie każdy może pokazać, co myśli o polityce.