Smartludzie

Moi synowie twierdzą co prawda, że moje klasowe zdjęcie maturalne wykuto w kamieniu, a w tle były dwudziestometrowe skrzypy. Wybaczam im nieznajomość okresów triasu i kredy, ale korci mnie, by ustosunkować się do kontekstu dowcipu(?), który ostatnio słyszałem. Otóż: protokolarnie i dyplomatycznie ustalono, żeby w trakcie oficjalnych obiadów trzymać nóż w prawej ręce, a smartfon w lewej. Bardzo zabawne.

Nie używam „twarzoksiążek”, „natychmiastgramów” i innych „łapchatów”. Nie dlatego, że gardzę tymi, którzy muszą się pochwalić szczęśliwie dokonanym zrobieniem siusiu, ale wyłącznie dlatego, że ja sam nie czuję potrzeby uprawiania ekshibicji (chodzi o publikację, a nie o fizjologię).

Całkiem niedawno zajrzeliśmy z małżonką, jak większość polskich rodzin, do pobliskiego supermarketu. Obok wejścia na „wciągi” (trudno coś płaskiego nazwać schodami) zobaczyliśmy grupkę około dziesięciu młodych ludzi, wyraźnie z tej samej klasy gimnazjum lub liceum. Siedzieli, wyraźnie razem, zaprzyjaźnieni, ale nie wymieniali między sobą ani słowa, bo byli wpatrzeni w ekraniki. Małżonka uratowała raczej sytuację, bo już otwierałem usta, ale zanim uruchomiłem płuca, usłyszałem: „Uspokój się.” Tak też uczyniłem, bo mój wiek przekroczył już wieku połowę, a w tym wieku wyżej ceni się spokój niż rację.

Smartludzie” nie przeżyją godziny bez zameldowania innym, że ją przeżyli. Ci sami „smartludzie”, nie skontaktowawszy się z innymi „smartludźmi”, nie mogą być spełnieni (czytaj: nie mogą zakończyć dnia), bez podzielenia się najnowszymi wiadomościami. „Why, mister?!” - pytał handlarz w Bagdadzie, kiedy za dywanik, wart według niego sto dolarów, proponowałem dziesięć. Kupiłem za pięć. Jeśli się potargujemy, okaże się, że rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej...