Stary i młodzi

Obaj wiedzieliśmy, że to dowcip, ale rzecz podłoże ma głębsze. Kiedy czasem opowiadam swoje przygody, słyszę, że żyję przeszłością. Wspomnienia są piękne, bo człowiek był młody i beztroski, ale także dlatego, że kiedyś wiele rzeczy działo się prościej i naturalniej. Może i brzmi to paradoksalnie w czasach królującego kliknięcia, ale tu mówimy o świecie realnym. Kiedy słyszałem w domofonie: "Poczta!", wiedziałem, że za chwilę spotkam znajomego listonosza, a nie oszusta - roznosiciela ulotek, któremu nie chcą otworzyć. Wiem, że musi zarabiać na życie, ale niesmak pozostaje. Młodzi ludzie zostawali kiedyś krawcami, kaletnikami, elektrykami. Dziś pusty, wewnętrzny, gorzki śmiech rośnie we mnie, kiedy na pytanie: "Gdzie się uczysz?", słyszę: "Studiuję zarządzanie i marketing." Kolejny bez zawodu…

Mój przyjaciel był ostatnio w Barcelonie. Oczarowały go, rzecz jasna, realizacje Gaudiego, słynne w świecie: targ i Camp Nou, ale uwagę zwróciło coś innego - miasteczka namiotów na placach i skwerach. Mieszkają tu młodzi, nierzadko świetnie wykształceni ludzie, którzy zdobywszy dobrze płatną pracę, zaciągnęli kredyty i kupili mieszkania. Kryzys zlikwidował im marzenia, pracodawcy zwolnili, mieszkania staniały o połowę, a oni zostali bez dachu nad głową, pracy i z długami. Naiwni? Też, bo nic nie zwalnia od myślenia, ale każde "obecne czasy" wymagają znajomości przeszłości. Kryzysy były, są i będą.

Strasznie zabrzmi to, co za chwilę napiszę, ale bardzo długo nie było też wielkiej wojny, która zostawia najlepiej przystosowanych. Takich, którzy mają wiedzę i wachlarz umiejętności. Warto coś umieć i sporo wiedzieć. Stary ci, synu, to mówi.

Jadę do stolicy Katalonii, zanim katedra Sagrada Familia stanie się galerią handlową…