Wirtualne harce?

To, że „czasy się zmieniają”, wiadomo od początków istnienia rozumnych humanoidów, ale to, że z niczego powstaje coś, traktowane było dotąd w kategoriach cudów. Minister naszego wojska (staram się jak najrzadziej używać nazwiska) ogłosił niedawno, że „odparliśmy kolejny atak Rosji” w internecie. To znaczy, że jeśli to prawo weszłoby w życie, bylibyśmy już po kilku wojnach z Rosją? Kto tu jest nienormalny, pytam grzecznie?

Wiadomo, że chłopcy rozwijają się do piątego roku życia, a potem, wraz z osiągniętą pozycją, zmieniają rodzaj i wielkość zabawek. Zawsze jednak były one realne, by teraz pozostawać w sferach komputerowych projekcji. To gorzej? Świat rzadko zmienia się na lepsze, a zawsze na prostsze. Tutaj nie wygląda to tak źle: jeśli większość niektórych „pomysłów” rozgrywałaby się tylko w sieci, byłoby i taniej, i bezpieczniej. Taki Donek Trampik wyzwałby do walki Kim Dzong Unka i chłopcy posiedzieliby sobie przed ekranami (albo - jeszcze lepiej - w goglach 3D), naparzając się wirtualnie. Na świecie cisza i spokój, po wszystkim ogłosiłoby się, kto wygrał i już. Mało tego, nie wspomniany z nazwiska minister mógłby wyzywać Rosję trzy razy dziennie i zmieniając tylko śliniaczki, bezkosztowo się tłuc, jeśli lubi!

Każde „cacy” tworzy jednak „be”. Rodzimi naśladowcy unijnej hucpy urzędniczej, wymyślili przeniesienie do sieci całości danych osobowych, tj. dowodów osobistych, numerów ubezpieczeń, haseł bankowych i reszty. Czyli - w razie ataku (a jest ich, podobno, mnóstwo), agresorzy mają wszystko na tacy. Brawa dla agresorów, bo znaczy to, że są już wśród urzędników!

Wśród wielu moich marzeń jest chwila, kiedy zabraknie prądu. W ogóle. Ileż wtedy wart będzie człowiek, który wie, jak połączyć dwie deski...