Chiny - kraj olbrzymich dysproporcji

Gdy przyjrzeć się temu dokładniej, to zaczynamy jednak dostrzegać wymalowane fasady oświetlone kolorowymi neonami, za którymi kryją się brudne podwórka. Te neony mamią oczy i umysły. Kreują rzeczywistość w naszych oczach. Utrudniają dostrzeżenie prawdy, która się za nimi kryje.

Chiny to kraj olbrzymich dysproporcji. Kraj zbudowany przez totalitarną władzę, chcącą utrzymać kontrolę nad zachodzącymi zmianami. Kraj, w którym wytworzone przez całe społeczeństwo dochody są rozdzielane według ustaleń centralnych. Ponad dwadzieścia lat temu władza zdecydowała, że pozwalamy ludziom pracować swobodnie, tworzymy ułatwienia gospodarcze, ściągamy kapitał zagraniczny, umożliwiamy mu osiąganie bardzo dobrych zysków, ale jednocześnie zbieramy znaczącą nadwyżkę finansową w swoich rękach i przeznaczamy ją na budowę potęgi państwa. Ta potęga ma się przejawiać przede wszystkim rozmachem inwestycyjnym: budynki, drogi, lotniska, porty. Może się wydawać, że to słuszna droga, że dobra infrastruktura będzie sprzyjać dalszemu rozwojowi tego kraju.

Ale Chiny to kraj ludzi wciąż ubogich. Pozbawionych wolności. Ceniących wartości rodzinne, a pozbawianych możliwości posiadania dużej rodziny. Kraj, który może być rozwijany tylko centralnie. Kraj, który może zbudować potęgę, która sama go zgubi. Historia Chin już to pokazała. Im silniejsze gospodarczo będą Chiny, tym trudniej będzie nimi kierować. Tym władza będzie droższa i bardziej zachłanna, a ludzie pogubieni.

Stary świat jeszcze nie umarł. Europa i powiązane z nią kraje anglosaskie szukają swojej drogi, przyparte do muru przez nowe potęgi. Szukają myśli, idei. Ważne jednak, że szukają ich w poczuciu wolności. To jest ich ewidentna przewaga nad państwem, które zawsze uważało się za środek świata…