Mariusz Świetlicki

Słucham z przerażeniem wypowiedzi części polskich polityków, którzy dziwią się, że mogła na nich obrazić się „dojna krowa”. Przecież krowa jest od tego, aby ją doić. Czy krowa może mieć wartości? A jeśli je ma, to czy powinna je nam narzucać? Przecież my stoimy w hierarchii wyżej niż krowa. Co ciekawe, jak lepiej się przyjrzeć, to mimo, że chcemy ją doić, okazuje się, że jesteśmy jej częścią, więc jak krowa może się obrażać na swoją własną część, która wie lepiej?

Dług publiczny przekroczył niedawno 1.000.000.000.000 zł (słownie: jeden bilion złotych), a wszystko wskazuje na to, że w tym roku wzrośnie o kolejnych 300.000.000.000 zł (słownie: trzysta miliardów złotych). Liczby te są na tyle duże, że przestają robić wrażenie.

Wirus już na stałe wszedł do naszej przestrzeni życiowej. Musimy nauczyć się z nim żyć. Każdy z nas indywidualnie, ale też cała gospodarka. Tak będzie do czasu, gdy zostanie wynaleziona skuteczna szczepionka lub lek, który wyeliminuje jego śmiertelne działanie. A to prawdopodobnie wydarzy się nie wcześniej niż za rok. A czy mamy pewność, że w tym czasie nie pojawi się nowa mutacja koronawirusa lub jakiś zupełnie inny groźny jego rodzaj?

Zamknięci we własnym grajdołku i zajęci dyskusjami o dacie wyborów zupełnie tracimy z pola widzenia kwestie zasadnicze, które będą rzutować na życie nie tylko nasze, ale także następnych pokoleń. Na naszych oczach zaczyna się bowiem sypać system polityczny Europy, który zapewnił pokój i dynamiczny rozwój tego kontynentu w ostatnich 70 latach.

Już od kilkudziesięciu lat, na razie trochę nieśmiało, toczy się wśród ekonomistów i polityków dyskusja na temat wprowadzenia do powszechnego stosowania wypłaty pieniędzy wszystkim mieszkańcom danego kraju przez państwo, bez konieczności świadczenia w zamian żadnych usług, ani spełniania żadnego dodatkowego warunku. Wystarczy, że jesteśmy obywatelami kraju i już za to dostajemy co miesiąc od państwa określoną kwotę, przyjmijmy, że jest to 1.000 zł miesięcznie (takie znacznie rozszerzone 500+, gdyż pieniądze dostaje każdy, a nie tylko rodzice i kwota jest większa). Z założenia ma to być kwota, która zapewnia minimum egzystencji i jest wypłacana niezależnie od naszych pozostałych dochodów.

Spójrzcie Państwo w niebo. Dostrzegacie nadlatujące śmigłowce pełne banknotów? Czy otwierają już luki bagażowe i rozsypują na nas wszystkich deszcz pieniędzy? Jeszcze nie? Chwila cierpliwości - niedługo się pojawią. Rusza bowiem wielka światowa akcja „drukowania” gotówki.

Oglądam telewizję i słucham wypowiedzi polityków. Wynika z nich olbrzymia troska i wysiłek, jaki władza wkłada w to, abyśmy byli bezpieczni i aby cały system gospodarczy w Polsce się nie zawalił. Przyjmowane są kolejne pakiety pomocowe i zabezpieczające. To wszystko brzmi bardzo sensownie i merytorycznie. W konsekwencji jako całe społeczeństwo zachowujemy się odpowiedzialnie. Podporządkowujemy się karnie większości restrykcji, wierząc, że służą one naszemu dobru. Władza centralna i zwykli obywatele zdają na razie egzamin bardzo dobrze.

To o czym będę dziś pisał, jest trochę jak przewidywanie przyszłości ze szklanej kuli, albo prognozowanie pogody, jaka będzie za miesiąc, po wyglądzie dzisiejszego nieba. Scenariuszy możliwych zdarzeń jest tak dużo, że mogę jedynie bawić się we wróżbitę. Dobry wróżbita nie zdaje się jednak na przypadek. On próbuje zrozumieć mechanizmy rządzące daną rzeczywistością i na ich podstawie rysuje różne scenariusze zdarzeń.

Każdy krok na wysokości powyżej 6.000 m n.p.m. to olbrzymi wysiłek. Brak tlenu i chłód doskwierają. Co kilka metrów trzeba robić przerwę, aby choć trochę wyrównać oddech. To nie jest przyjemna wędrówka po górach z podziwianiem widoków, tylko walka organizmu z wrogą materią. Wyczerpująca fizycznie, a jednocześnie wzmacniająca psychicznie. Głowę interesuje tylko to, co dzieje się tu i teraz: każdy kolejny krok, każdy oddech, walka z zimnem, dostępne zasoby energii, nawodnienie organizmu, monotonny wysiłek. Reszta świata zostaje gdzieś w oddali, nisko na dole, mało interesująca i mało ważna. Można nabrać zdrowego dystansu.

Kończy się 2019 rok. XXI wiek wchodzi w okres pełnej dojrzałości. Sto lat temu Europa otrząsała się właśnie po straszliwej wojnie, a Polska próbowała budować swoją państwowość walcząc wciąż o niepodległość. Dziś żyjemy w czasach pokoju i stabilności. Uszanujmy to.

Jeszcze do niedawna sądziłem, parafrazując nieco słowa Marka Twaina, że pogłoski o śmierci Ziemi są mocno przesadzone. Wręcz drażniły mnie osoby, które łańcuchami przypinały się do drzew lub do kominów, aby zaprotestować przeciw budowie drogi, fabryki lub kopalni. Ludzie, którzy nie zważając na dobro gospodarcze społeczeństwa utrudniali lub blokowali zmiany, które wydawały mi się konieczne. Nie przeszedłem jeszcze całkowitej transformacji i nie jestem na etapie szukania łańcucha i kłódki, aby samemu się gdzieś przypiąć, ale zacząłem już tych ludzi rozumieć.

To okropne uczucie. Żyć w kraju, który jest moją ojczyzną, na którym bardzo mi zależy, dla którego poświęcam całe moje zawodowe życie, a jednocześnie zupełnie nie wierzyć w to, co robią jego przywódcy. Nie wierzyć w stabilność rozwoju, nie wierzyć w intencje, nie wierzyć w trwałość zasad i prawa. Kilka przykładów z rzędu.

Polski wydawca „Playboya”, a także takich tytułów jak „CKM” i „Cosmpolitan” ogłosił właśnie, że grudniowe numery tych pism będą ostatnimi, które trafią do kiosków. Sprzedaż magazynów kolorowych w wersji papierowej od lat systematycznie spada i ich wydawanie stało się zupełnie nieopłacalne. Nie pomogła zmiana formuły pism i redukcja kosztów wydawniczych. Zmian na rynku mediów nie da się bowiem zatrzymać.

Od kilku tygodni świat gospodarczy zamarł. W Polsce nie dzieje się właściwie nic, co skłaniałoby mnie do jakiejś głębszej refleksji i komentarza. Wyniki wyborów spowodowały, że po pierwsze mamy kontynuację władzy, a po drugie nie ma zapowiedzi jakiegoś gwałtownego przyśpieszenia lub zmiany priorytetów. Właściwie wszystko, co istotne powiedziane zostało już przed wyborami, a teraz trwają jedynie taktyczne układanki skupione na personaliach, a nie szczegółach programowych. Nawet te personalia wydają się mało interesujące, gdyż obracamy się wciąż wśród tych samych twarzy.

W poważnym świecie teorii ekonomii młodość to wiek między 47 a 58 lat. Właśnie w tym przedziale wiekowym mieści się trójka tegorocznych laureatów Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla. Esther Duflo, która 25 października tego roku obchodzić będzie swoje 47. urodziny, jest nie tylko najmłodszą w historii laureatką tej nagrody, ale dopiero drugą kobietą. A Nagrodę im. Nobla w dziedzinie ekonomii wręczono już 79 osobom w 49 edycjach. W tym roku, razem z panią Esther Duflo odbierze nagrodę także dwóch panów: Abhijit Banerjee i Michael Kremer.

Obecnie rządzący w Polsce są oskarżani przez swoich przeciwników za nadmierną socjalną rozrzutność. Za to, że realizowane przez nich programy socjalne budują społeczeństwo roszczeniowe i odrywają dochody od wysiłku, że pod prawicową i narodową przykrywką realizowana jest socjalistyczna polityka.

Na podstawie art. (…) i art. (…) ustawy z dnia (…) oraz art. (…) ustawy z dnia (…) w związku z art. (…) i art. (…) ustawy z dnia (…) oraz paragrafu (…) porozumienia między (…) a (…) zawartego w dniu (…) i opublikowanego w (…) po rozpoznaniu wniosku z dnia (…), złożonego przez (…) POSTANAWIAM: Uzgodnić roboty budowlane w postępowaniu uzgodnieniowym wobec postępowania o uzgodnienie projektu…

Stałym elementem Liturgii Słowa w Kościele Katolickim podczas odprawiania Mszy Świętej, jest modlitwa powszechna zwana również modlitwą wiernych. Uczestnicy Eucharystii zwracają się z prośbami do Boga w różnych potrzebach. Zwłaszcza w tych, w których niezbędny jest szczególny wysiłek i wytrwałość. Wśród intencji modlitwy zawsze znajduje się Kościół, jego duchowni, rządzący, ale także chorzy, potrzebujący wsparcia i ciężko pracujący.

Stałym elementem Liturgii Słowa w Kościele Katolickim podczas odprawiania Mszy Świętej, jest modlitwa powszechna zwana również modlitwą wiernych. Uczestnicy Eucharystii zwracają się z prośbami do Boga w różnych potrzebach. Zwłaszcza w tych, w których niezbędny jest szczególny wysiłek i wytrwałość. Wśród intencji modlitwy zawsze znajduje się Kościół, jego duchowni, rządzący, ale także chorzy, potrzebujący wsparcia i ciężko pracujący.

Kolejne wybory - kolejne obietnice. Tym razem prezes partii rządzącej zapowiedział szybki wzrost płacy minimalnej w Polsce. Jest to obietnica o tyle ciekawa, że z punktu widzenia władzy - łatwa do wprowadzenia. Wystarczy rozporządzenie Rady Ministrów. Wykonawcami rozporządzenia stają się natomiast wszyscy pracodawcy w kraju. De facto więc rząd wprowadza istotne gospodarczo zmiany rękami przedsiębiorców. Sam będzie jedynie kontrolował i obserwował skutki. A z punktu widzenia zmian w całej gospodarce są trzy możliwe scenariusze rozwoju wypadków.

Wziąłem dziś rano do ręki smartfon, z pewnością podobnie jak każdy z moich czytelników, i po raz kolejny uświadomiłem sobie, jak szybko zmienia się rzeczywistość, którą próbujemy opisać.

Dożyliśmy czasów, gdy na globalnym rynku finansowym jest tak dużo pieniędzy, iż pożyczkodawcy zaczynają płacić za to, że ktoś chce od nich te pieniądze pożyczyć. Obligacje największych i najbardziej stabilnych gospodarek świata mają ujemne oprocentowania. Jeśli więc chcemy zainwestować nasze pieniądze pożyczając je rządowi Japonii, Niemiec czy Szwajcarii, to jeszcze musimy za to zapłacić.