Ciężka praca, cienka płaca

Pracownicy regularnie skarżą się na pracodawców, którzy, podobnie jak św. Paweł, uważają, że pieniądze są źródło zła. Pod warunkiem jednak, że chodzi nie o własne portfele, a te w kieszeniach ich pracowników. Stąd dyskusje o ewentualną podwyżkę ucinają krótko. „Bez żartów. Mamy kryzys”, „Po co ci podwyżka? Masz 500 plus!”, „Nie pasuje? Szukaj sobie innej pracy” - takie słowa zdarza się słyszeć mieszkańcom Lublina. Jak reagują? Różnie. Część kładzie uszy po sobie, a inni zmieniają firmę. Nieliczni, i tak będzie na tym przykładzie, postanawiają walczyć.

Pracownicy sieci Aldik domagają się podwyżek. Piszemy o tym na 6 str. Uważają, że sprzedawcy z kilkunastoletnim stażem powinni zarabiać więcej niż minimalna krajowa, a za pranie odzieży roboczej płacić winien pracodawca. Założyli związek zawodowy i stawiają ultimatum: „Podwyżki, albo strajk”. Piłka po stronie pracodawcy.

Ważna uwaga. Oczywiście, spółka nie jest instytucją charytatywną. Firma musi przynieść swojemu właścicielowi zysk. Jednak rację trzeba też przyznać pracownikom, którzy widząc rosnącą sprzedaż chcą dla siebie uszczknąć kawałek tortu.

Jak duży to będzie kawałek? To już zależy od negocjacji, swoistego przeciągania liny, który w gospodarce jest rzeczą naturalną. Słowem kluczem, w tym kontekście, jest „kompromis”. Pojawia się ono także w kontekście rocznicy Lubelskiego Lipca ‘80. 38 lat temu pracownicy zakładów Świdnika, Lublina i innych miast w regionie rozpoczęli strajk. Relacje nie są jednoznaczne, ale wiele wskazuje na to, że ogólnopolska walka o prawa obywateli PRL zaczęła się od... kotleta, czyli wzrostu cen mięsa w sklepach. Tam też poszło o pieniądze. I znów wraca ten „korzeń wszelkiego zła”.