Cuda czasem się zdarzają

Wyobrażam sobie rok bez różnych kościelnych i państwowych świąt. Szczerze mówiąc, niektórych z nich w ogóle mogłoby dla mnie nie być - przynajmniej jako dni wolnych od pracy. Jednak nie mogę sobie wyobrazić roku bez Bożego Narodzenia. I myślę, że mało kto, o ile ktokolwiek, może.

Nawet jeśli nie jesteśmy specjalnie religijni, czar Bożego Narodzenia sprawia, że stajemy się lepsi. Ludziom, których lubimy, potrafimy to okazać, a tym, których nie trawimy, potrafimy przynajmniej nie dokuczać. Boże Narodzenie to naprawdę dobra nowina: jest jeszcze w Polsce coś, co wszyscy zgodnie uznają za dobre, ważne i wartościowe. Co nie budzi sporów, wokół czego nie ma nieustannego jazgotu i atmosfery walki.
Oczywiście wszyscy dobrze wiemy, że zaraz po Bożym Narodzeniu, a najdalej po Nowym Roku, wszystko wróci do normy. Nie trzeba być prorokiem, by przewidzieć, co się będzie działo, choć trudno wyjaśnić, dlaczego tak musi być. Przecież racjonalnych powodów naprawdę nie widać. Co takiego się stało, że właśnie w tym mijającym roku kompletnie przestaliśmy się rozumieć? Mam na ten temat swoją teorię. Uważam, że przestaliśmy się rozumieć już znacznie wcześniej, ale dopiero w tym roku po prostu pogodziliśmy się z tą niemożnością. Uznaliśmy ją za coś naturalnego, niezależnego od nas. I nic nie wskazuje na to, by cokolwiek się w tym względzie miało zmienić. Wpadliśmy w jakieś obłędne błędne koło, choć tak naprawdę to chyba nikt tego nie chciał.

Wszystko to brzmi trochę fatalistycznie, a fatalizm jest zupełnie obcy Bożemu Narodzeniu. Więc i ja spróbuję, choćby na moment, od niego się uwolnić. Może jednak uda się wyrwać z tego zaklętego kręgu? Cuda czasem się jeszcze zdarzają.

I tego cudu wszystkim życzę. A życzenia, choć rzadko, to czasem się jednak spełniają.