Człowiek - zasób rzadki komentarz świetlcki

Wszystkie dane demograficzne dotyczące Polski wyraźnie wskazują, że liczba ludności naszego kraju systematycznie maleje i jest to już tendencja trwała. W ubiegłym roku ubyło nas o kolejnych 37 tys. osób. Nie tylko nas ubywa, ale również jesteśmy coraz starsi. Dłużej żyjemy, a rodzi się coraz mniej dzieci. I nic nie wskazuje, aby ta tendencja miała się w najbliższym czasie jakoś istotnie odwrócić.

Jeżeli czegoś nie możemy zmienić, to może powinniśmy się z tym pogodzić? Zamiast szukać rozpaczliwych prób ratowania sytuacji demograficznej, powinniśmy zaakceptować, że człowiek staje się w gospodarce zasobem coraz rzadszym. Jest podmiotem gospodarowania, ale w coraz mniejszym stopniu jego przedmiotem.

Współczesna gospodarka, nastawiona na rozwój i konsumpcję, szuka rozwiązań, które bardziej angażują maszyny, urządzenia informatyczne, wiedzę, niż fizyczną pracę ludzi. I to nie tylko dlatego, że zmniejsza się liczba rąk do pracy, ale przede wszystkim dlatego, że pracujemy coraz krócej. W krajach o rozwiniętej gospodarce, ludzie coraz chętniej korzystają z jej efektów, a coraz mniej czasu poświęcają na ich tworzenie. Czyż nie idealnym modelem, jaki chętnie byśmy przyjęli, byłaby sytuacja, że większość życia spędzamy na wypoczynku i przyjemnościach, a pracujemy tylko dla relaksu. Całą pozostałą pracę robią za nas maszyny i nowoczesne technologie.

Czarnowidztwo demograficzne jest zatem tylko brakiem wyobraźni i zamknięciem w jednym, już przestarzałym sposobie myślenia. Dzięki nowoczesnym technologiom i większemu wykorzystaniu innych zasobów, praca przestaje być centralnym zasobem ekonomicznym. Wyraźnie rośnie jej wydajność, a co za tym idzie, mniej musimy pracować dla tego samego efektu. Jeśli nawet będzie nas mniej, to i tak będziemy wytwarzać więcej i więcej korzystać z tego, co wytworzymy.