Głupota po "pięćdziesiątce"

Pomyje za zmianę prawa wylały się na wszystkich: od rządu, przez parlament, po prezydenta. Oberwało się też, co logiczne dla tzw. większości (choć logiczne w rzeczywistości nie jest), także policjantom, którzy przepisy egzekwują. No, jak można zabierać prawo jazdy tylko za to, że droga pozwalała na osiągnięcie prędkości w teorii niedopuszczalnej? Przecież nikt więcej drogą nie jechał, nikt nie szedł, a sama droga była prosta i płaska jak stół. Większość z nas to przecież fenomenalni kierowcy, których od Kubicy różni jedna ważna rzecz: w pełni zdrowa ręka. I tak pędziliśmy przez wsie, miasta i miasteczka 120, 140 i 150 km/h. Każdemu się spieszyło. To, że ktoś mógł wyjść nieopacznie przed maskę naszego ścigacza, to, że mogło wybiec przed nią nieświadome zagrożenia dziecko, to nikogo z nas nie obchodziło.

Ważny był pęd i poczucie władzy nad prędkościomierzem. No i czas też się liczył. Liczyło się to, że u znajomych czy rodziny byliśmy aż o całe 15 minut wcześniej. A potem przy grillu można było opowiadać o tym, jaki to czas przejazdu właśnie pobiliśmy.

Dlatego cieszę się, że w końcu ta głupota, która przekraczała tę ustawową "pięćdziesiątkę", została ukrócona. Miło jest patrzeć przy wjeździe do jakiejkolwiek miejscowości, jak nagle wszyscy zaczynają zdejmować nogę z gazu. Świadomość możliwego braku "prawka" przez trzy miesiące robi swoje.

Z drugiej strony, jakie to dziwne, że wrażenia nie robią możliwe ofiary śmiertelne, których na naszych drogach pełno, tylko możliwy brak zwykłego kawałka papieru.