Hulaj rowerzysto, kar nie ma

Okazuje się, że od jakiegoś, bliżej niesprecyzowanego, czasu ten najbardziej reprezentatywny pieszy pasaż Lublina to także wyjątkowo przyjazne miejsce dla rowerzystów, którzy na swoich dwukółkach mogą po nim śmigać dowolnie, nie narażając się na żaden stres w postaci mandatu czy nawet upomnienia od strażników miejskich. Zgodę na zrobienie z deptaka ścieżki rowerowej dostali cykliści od samego ratusza, a przynajmniej od asystenta prezydenta do spraw polityki rowerowej w naszym mieście, czyli Aleksandra Wiącka. Tenże ratuszowy oficer z rozbrajającą szczerością przyznaje, że obecnie rowerzyści, którzy wjadą na deptak, nie są nękani przez strażników miejskich. Jednocześnie sugeruje, że ten nieformalny stan wkrótce zostanie sformalizowany. 
– Chcemy rozmawiać o nowych rozwiązaniach dla rowerzystów na deptaku. Poza tym uregulować kwestie ruchu na nim – zapowiada oficer prezydenta Lublina.

Nie mam nic przeciwko cyklistom. Cieszę się, że rower miejski na stałe wpisał się w krajobraz Lublina i staje się bardzo popularnym środkiem transportu zarówno wśród mieszkańców, jak i przyjezdnych. Problem pojawia się wtedy, gdy wprowadzane coraz częściej ułatwienia dla rowerzystów zaczynają oznaczać poważne utrudnienia dla innych użytkowników, czytaj: przede wszystkim pieszych, którzy zaczynają się czuć mieszkańcami drugiej kategorii. A tak się dzieje w Lublinie i myślę, że to nie tylko moje odczucia.

Druga kwestia dotyczy urzędniczego przyzwolenia na łamanie prawa. Nie rozumiem, skąd nagle pomysł, że rowerzystom w Lublinie ma być wolno więcej. To znaczy, że nie muszą przestrzegać przepisów i w rezultacie mogą bez ograniczeń jeździć po chodnikach i deptaku. Lex dura sed dura. Hodowanie świętych krów nie ma nic wspólnego z ideą przyjaznego miasta.

Czytaj także:
Rowerzysta na deptaku czuje się i jest bezkarny