Jasne punkty czerni

Czasem się zastanawiam , kim byłbym dzisiaj, gdyby historia potoczyła się inaczej. Na pewno nie spotkałbym wielu ludzi, którzy byli i są bardzo ważni w moim życiu. A jeśli nawet, to nasze relacje byłyby zupełnie inne. Lata 80. właśnie przez to, że były takie beznadziejne, sprzyjały prawdziwym więziom. Przyjaźnie i znajomości opierały się na wspólnocie myślenia, a nie wspólnocie interesów.

Ludziom, których wówczas poznałem, zawdzięczam bardzo wiele. Bo chyba nikt nie wątpi, że ludzie, którymi się otaczamy, mają na nas ogromny wpływ. I książki, które czytamy. A w żadnym innym czasie nie przeczytałem tak wielu wartościowych książek.

Owszem, na pewno też coś straciłem, może nawet sporo, jak prawie każdy. Ale bardzo łatwo znajdować usprawiedliwienie dla swoich życiowych niepowodzeń w komunizmie, w nieszczęśliwym dzieciństwie, w układach, w "onych". Przyczyny niepowodzeń często tkwią w nas samych.

Tragizm tamtej dekady jest oczywisty i powinien być przypominany. Nie tylko z racji historycznych, ale też jako memento. Nic też nie mam przeciwko obchodzeniu rocznic, eksperckim sporom typu: "czy by weszli, czy nie weszli?", czy wspominkom przy piwie. Też lubię od czasu do czasu opowiadać, jak mnie zlali pałami albo wodą i o niezapomnianym zapachu pasty "Komfort".

Ale może byłoby dobrze, gdyby jakiś młody, nieobciążony bagażem wspomnień dziennikarz podjął się trudnego zadania napisania książki o tym, co tamte lata wniosły pozytywnego w indywidualne losy. Chodzi mi o odsłonięcie innego wymiaru tego ponurego okresu. Bo przecież ten wymiar istniał i sądzę, że nie tylko ja doświadczam jego pozytywnych skutków.

Wiem, że zaraz w komentarzach przeczytam: "Brakuje tu tylko: dziękuję ci, generale". Więc od razu odpowiem: Nie, nie dziękuję.