Miejska komparatystyka

Ostatnio odwiedziłem kilka miast w Polsce i zacząłem porównywać je z Lublinem. Kilka lat temu nie przyszłoby mi to do głowy. Nigdy nie miałem cienia kompleksów, że tu mieszkam, tu chodziłem do szkół i tu studiowałem. Nigdy nie myślałem, że z Lublinem, a przez to i ze mną, może być coś nie tak. Dopiero od jakiegoś czasu zacząłem mieć wątpliwości.

Nie wiem, skąd się to wzięło. Być może z mediów, bo to głównie one mi uświadamiają, w jakim zapyziałym zakątku Polski przyszło mi żyć. Jeśli tak, to muszę zrewidować swoje poglądy na temat wpływu mediów na odbiorców. Może rzeczywiście jest większy niż mi się wydaje. Albo ja jestem wyjątkowo nieodporny. Tak czy siak, zacząłem Lublin porównywać. Bez metodologii, bez wnikania w statystyki i inne mniej czy bardziej naukowe opracowania. Porównuję wrażenia ze spacerów po różnych miastach.

Wspomnę tylko o Krakowie, bo pomniejsze miasta przegrywały po 15 minutach. Środowy wieczór. Na Rynku lokale puste, jacyś zagraniczni turyści, kilka zakochanych par i grupek operujących dość prostym słownictwem. W bramie na Siennej czterech panów przyglądających mi się spode łba. Na Sławkowskiej nieco podpitej młodzieży. W św. Tomasza bałem się skręcić, bo choć romantycznie oświetlona, to w zasięgu wzroku nie było żadnego przechodnia. Tylko na Floriańskiej trochę życia: jeden mim, kilku gitarzystów i kebab. Po dwóch godzinach snucia się po sennym mieście znudzony wróciłem do hostelu. Naprawdę uważam, że na lubelskim Starym Mieście i deptaku jest i ciekawiej, i ludniej. A do tego krakowski dworzec PKP, w porównaniu z naszym, jest dość paskudny.

Oczywiście moje wrażenia nie mają obiektywnie żadnej wartości. Ale w końcu to ja żyję w Lublinie, więc moja subiektywna ocena jest dla mnie najważniejsza.