Na Zachód marsz. Komentuje Maciej Wijatkowski

Zwykle były to wielobarwne wystawy „Pewexów”, czyli - pożądanie dóbr materialnych. Czy w tej kwestii coś się zmieniło? Przypuszczam, że wątpię. Na wszelkie sposoby eksponuje się chwytliwe hasełko: „Dobre, bo polskie!” Hasełko, owszem, niezłe, ale jakie można podać przykłady? Wędliny? Dobre, bo do takich przywykliśmy, a wyniki ostatnich, wnikliwych kontroli laboratoryjnych to prawie kompletna tablica Mendelejewa. Kuchnia? Jasne! Ryba po grecku, śledź po japońsku, chłodnik litewski, pierogi ruskie, a stół - w ogóle - szwedzki.

Ruskie pierogi (których zresztą Rosjanie nie znają) to właściwie jedyny rosyjski element, który ewentualnie akceptujemy w polskiej codzienności. A niesłusznie, bo już nawet pobieżny rzut oka daje tak wiele cech wspólnych Polaków i Rosjan, że aż dziw bierze. Obie nacje bezwarunkowo uważają się za narody wybrane, najlepsze i najzdolniejsze, do krwi ostatniej miłujące swoje Ojczyzny. Oczywiście, „krew ostatnia” traci na znaczeniu, kiedy umiłowaną ojczyznę można bezkarnie okraść. Wszystko, co polskie (rosyjskie) jest najlepsze, tylko że jakoś nie widać na przegubach polskich (rosyjskich) zegarków, w garażach polskich (rosyjskich) samochodów, a Św. Mikołaj nie promuje Polo-Cockty.

Prawo w Rosji jest najlepsze, bo istnieje przecież Putin (lub ktoś inny, niepotrzebne wstawić), a on wie najlepiej co jest najlepsze. Jeśli bywa inaczej, to prawo się zmienia i znów jest najlepiej. Nie przypomina nam to czegoś w bieżącej sytuacji naszego kraju? Pociąg do zachodu to bez wątpienia emanacja polskich kompleksów. Zamiast kłócić się przy wigilijnym stole o wyższość Petru nad Suskim, życzmy sobie jak najlepiej, a będzie dobrze. Tak, przy okazji - dokąd to ruszyli swego czasu Trzej Królowie?