Nie chodzi tylko o pieniądze

Pewnie wpływ na to ma fakt, że jak niemal każda polska rodzina także moja ucierpiała w tamtej wojnie. Dziadkowie od strony ojca przed 1939 rokiem mieszkali w Inowrocławiu. Nie zgodzili się na podpisanie volkslisty, w odwecie Niemcy zabrali im majątek, m.in. duży warsztat mechaniczno-samochodowy i musieli opuścić miasto. Następnie cała rodzina trafiła do obozów. Przez kilka lat wykonywali w nich niewolniczą pracę i dokładali się do niemieckiego budżetu.

Z drugiej strony, jak podkreślał ostatnio w mediach prof. Stanisław Żerko, politolog i niemcoznawca z Instytutu Zachodniego w Poznaniu, znaczna część obywateli Niemiec wciąż nie wie, czym była okupacja w Polsce i jakie zbrodnie tu popełniono. Także o tym, że nasze państwo ze wszystkich biorących udział w II wojnie światowej zostało najbardziej poszkodowane, a jednocześnie wbrew swojej woli brutalnie pozbawione możliwości dochodzenia zadośćuczynienia za poniesione krzywdy. A liczby mówią same za siebie: zginęło ok. 6 mln obywateli polskich, zniszczeniu uległo ok. 65 proc. zakładów przemysłowych, większość miast legła w gruzach, polska wieś została całkowicie zrabowana, można by tak długo wymieniać. Szacuje się, że mogliśmy ponieść straty sięgające nawet 6 bilionów dolarów.

Czy obecnie jest możliwe otrzymanie reparacji wojennych od Niemiec? Zdania są podzielone, tak polityków, jak i historyków. Osobiście nie jestem optymistką. Ale nawet jeśli nie ma na to szansy, to uważam, że z powrotu do tej kwestii możemy wynieść korzyść. W końcu prawda jest najważniejsza. Poza tym merytoryczna i rzeczowa dyskusja, bez hipokryzji i wywoływania antypolskich, jak i antyniemieckich obsesji i histerii, to pole do wypracowania prawdziwie partnerskich relacji między naszymi państwami. Mam nadzieję, że wszystkim na tym zależy.