Polska dla Polaków

Powyższy równoważnik zdania bywa ostatnio wykrzykiwany coraz głośniej i coraz szerzej, budząc w jednych zdumienie dla nietolerancji, a w innych - strach przed faszyzmem. Ponieważ kwestię: "Która Polska?" od dawna roztrząsają liczni kościelni hierarchowie i podobni im w pojmowaniu świata politycy, ja zadałem sobie pytanie: "Dla których Polaków?" Chyba szukać należy pośród tych, którzy wykrzykują najgłośniej.

Może więc dla tych, którzy ryją miejskie i osiedlowe trawniki kołami swych trzydziestoletnich passatów, za nic mając sąsiadów, ich dzieci, i w ogóle - innych, poza nimi samymi? Może dla tych, choć to przeważnie ci sami, którzy rozwalą się na ławce, wypiją publicznie parę "browarów", wciągną kilka toreb chipsów i pójdą dalej, pozostawiając wokół ławki chlew?.. .Chociaż, nie… Przepraszam świnie za niezręczne porównanie.

Może dla tych, którzy publicznie, w miejskim autobusie, drą się w komórki, nie pytając współpasażerów o zgodę na wysłuchiwanie steku bluzgów czy też przejmującej historii o wycinaniu wrzodu na... no, mniejsza.

Może dla tych prezesów i biznesmenów, którzy przerzucili w życiu kilka gazet i nie widzą potrzeby wydawania pieniędzy na reklamy, utrzymujące przy życiu rzesze bezproduktywnych pismaków i tych tam… reportażystów?

Może dla tych, którzy wyrzucają rękę w hitlerowskim pozdrowieniu, nie wiedząc, że pierwsi staliby się w czasach, w których obowiązywało, paliwem krematoryjnych pieców?

Zakończę cytatem z klasyków. Występują w nim słowa powszechnie uznawane za wulgarne, ale proszę o wyrozumiałość, bo chodzi o klasyków kultury. Swego czasu, do gastronomicznego lokalu warszawskiego SPATiF-u z dużym rozmachem wkroczył nieodżałowanej facecji Jan Himilsbach, i od wejścia ryknął: "Inteligencja, wypierdalać!" Po dłuższej chwili przejmującej ciszy, ze swojego miejsca w kąciku uniósł się nieodżałowanej mądrości Gustaw Holoubek, i spokojnie oznajmił reszcie obecnych: "Nie wiem jak państwo, ja wypierdalam…" Czego i sobie chyba życzę.