Przesyt i niedosyt

Najbardziej mi żal tamtej atmosfery. Miałem wtedy wrażenie, że wszyscy (za wyjątkiem nieuleczalnych malkontentów, ale ich trzeba sobie darować, im nic nie pomoże) dostrzegli, że Lublin jest naprawdę nietuzinkowym miastem z dużym potencjałem - przede wszystkim właśnie kulturowym. Że mieszkają tu, pracują i tworzą tysiące niebanalnych ludzi, którzy złączeni sensownym celem potrafią ze sobą współpracować. Po dwóch latach z tamtej atmosfery niewiele, albo zgoła nic nie pozostało. Pocieszam się tylko, że może ma to związek z ogólną atmosferą w Polsce i Europie. Ale przecież kryzys nie będzie trwał wiecznie.

Gorycz tamtej porażki osładzało mi to, że tytuł dostał Wrocław. Zawsze wiedziałem, że jeśli już musiałbym na stałe wyjechać z Lublina, to właśnie do Wrocławia, miasta, które znam dość dobrze od wczesnego dzieciństwa, w którym mam wielu bliższych i dalszych znajomych. Kilka dni temu odwiedziłem je znowu. I niespodzianka.

Oczywiście, Wrocław jest wspaniały i mamy mu czego zazdrościć; prawie wszystkiego, oprócz gigantycznych korków, rzecz jasna. Niespodzianka, przynajmniej dla mnie, polegała na tym, że ponoć wrocławianie wcale nie są tak bardzo zachwyceni życiem w swoim mieście. Dowiedziałem się tego od mojego rówieśnika, rodowitego wrocławianina. Chciałem już powiedzieć: wrocławianina z dziada pradziada, ale w przypadku Wrocławia tak powiedzieć o kimkolwiek raczej się nie da.

Otóż okazuje się - i sam to zresztą dostrzegłem - że wrocławskie ceny są wysokie, a pensje - niekoniecznie. Wrocławianie porównują swoje zarobki i ceny oczywiście z Warszawą, nie z Lublinem. Ale korzystając z formuły felietonu mogę napisać, że zarobki mają lubelskie, a ceny są warszawskie. Na dodatek, z powodu wysokich cen i nasycenia rynku, rozmaite imprezy kulturalne coraz częściej wyprowadzane są poza Wrocław. Ich organizowanie stało się nie tylko horrendalnie drogie, ale też w mieście nie ma już na nie takiego popytu jak kiedyś. Nie można być codziennie w tysiącu miejsc. Ani kieszeń tego nie wytrzyma, ani czas się nie rozciągnie.

I znowu wróciły żale, że to nie Lublinowi przypadł tytuł Europejskiej Stolicy Kultury. Nam by bardzo pomógł, a dla nich jest chyba jak wisienka na torcie.