Śladem Białej

Jak dziś obserwuję działalność strażników miejskich w różnych regionach naszego kraju to nachodzi mnie myśl, że prawie żaden z samorządowców nie przeczytał ustawy z sierpnia 1997 r. o strażach gminnych, albo czytał ją bardzo wybiórczo. Wszak już w punkcie 1 artykułu 11 czytamy „Do zadań straży należy w szczególności: ochrona spokoju i porządku w miejscach publicznych”. Co ciekawe z całego punktu 1, większość straży miejskich skupia się jedynie na dbaniu o, dość swobodnie interpretowany, porządek.

Odrywając porządek od spokoju rzeczywiście możemy przyjąć, że główne zadanie straży to m.in. czuwanie nad prawidłowym parkowaniem, czy też prawidłowością zajmowania „pasa drogowego” przez drobny handel. Jednak po to spokój i porządek są w jednym punkcie artykułu 11, by czytać je razem. A czytane razem nie pozostawiają złudzeń, że nie chodzi tu wcale o babcie z pietruszką, czy źle zaparkowane auta, ale o bezpieczeństwo lokalnych społeczności. Nie ma i nic nie wskazuje na to by kiedyś powstała w Polsce policja municypalna o bardzo szerokich, podobnych do „tradycyjnej” policji uprawnieniach. Musimy więc bazować na tym jakie mamy prawo i jaką w tym kontekście możemy mieć straż miejską.

Gdyby dość dokładnie czytać ustawę o strażach gminnych i nie patrzeć na jej kompetencje przez pryzmat tylko i wyłącznie samorządowych budżetów to naprawdę moglibyśmy stworzyć formację bliską ludziom i dbającą o sprawy ludzi. Pierwszy krok w tym kierunku zrobiła swego czasu Warszawa, gdzie straż miejska zmaga się z różnej maści lumpenproletariatem. Kolejny krok uczyniła właśnie Biała Podlaska, która wprowadza coś na kształt dzielnicowego, ale strażnika. Dzięki temu straż miejska będzie mogła reagować na cito w razie pojawiających się zagrożeń.