Sobiepaństwo

Mój znajomy, dzierżawca lokalu w zespole pawilonów między ulicami Fabryczną i Kościelną, przybliżył mi panujące tam stosunki wzajemne. Właściciele firm, przyjeżdżając przed ich otwarciem, zajmują miejsca parkingowe przed swoimi drzwiami. Potem dojeżdżają pracownicy i zajmują pozostałe. Ich największe dobro - klient, nie ma szans. Cóż: "Głupich nie sieją…". To nie koniec historii. Ostatnio jeden z właścicieli przyjechał po otwarciu i z wściekłością skonstatował, że "jego" miejsce śmiał zająć klient! Wobec tego, perfidnie i skutecznie go "zastawił". Gdy klient chciał odjechać, właściciela ciężko było znaleźć, a kiedy już się udało, dał mu dobitnie do zrozumienia, kto tu się liczy. Zdziwiony klient usłyszał, że "nikt go tu nie zapraszał!". Stanowczo obiecał więc, że się już nie pojawi.

Sobiepaństwo ma w naszym kraju długą tradycję, ale zaczynam dostrzegać jego przejawy w samym państwie. Z definicji ma służyć obywatelom. Bez tego nie istnieje lub inaczej się nazywa. Nasze państwo, jako organizm, zaczyna przypominać niezbornie działającego psychotyka. W sferze prawa - każdego można skazać albo uwolnić od zarzutów, zależnie od kontaktów w tzw. wymiarze sprawiedliwości. W sferze handlu i usług - można wcisnąć każdy kit, byle z dużym zyskiem. W sferze kariery - ważna jest obecność w tabloidach, bez tego się ginie. W sferze biznesu - patrz: sfera handlu i usług.

Wspomniany właściciel - jak też pani na straganie, która pakuje do torby zgniecione śliwki - korzystając z nieuwagi klienta, znakomicie się w to wpisują. Gdzie w tym wszystkim ślad mózgu? Dobre pytanie…