Społeczna schizofrenia

Wszystkie badania optymizmu, zmian poziomu życia, rozwoju gospodarczego, pokazują bardzo pozytywne tendencje. Wyraźnie opisuje to chociażby opublikowany właśnie przez profesora Czapiń-skiego raport "Diagnoza Społeczna 2015". 81,2% z nas uznaje swoje życie za udane, ubiegły rok jako udany wskazuje aż 84% Polaków. 83,5% uważa się za szczęśliwych, podczas gdy w 2000 roku odsetek ten wnosił jedynie 64,6%. Są też obiektywne parametry, takie jak wzrost dochodów w gospodarstwach domowych, spadek odsetka ubóstwa, wzrost oszczędności, które wskazują na poprawę warunków życia. Gdy jednak zaczynamy oceniać nasze otoczenie, nasz kraj, zmiany wokół nas, zaczynamy narzekać, wpadać w pesymizm, widzieć kraj w ruinie i bez perspektyw. Totalne rozdwojenie jaźni. Jesteśmy niecierpliwi, nie lubimy zastoju, drobnych kroków. Chcielibyśmy więcej, szybciej, lepiej. Uważamy, że tylko my mamy najlepsze pomysły, najlepiej wiemy, co należy zrobić, inni nas oszukują, wykorzystują i nie znają się na tym, co robią.

Jesteśmy egoistami zapatrzonymi w siebie. Mamy lęki i brak poczucia własnej wartości w kontaktach ze światem. Najlepiej czujemy się we własnym domu i w gronie swoich przyjaciół i aby nikt od nas nic nie chciał. To wszystko są oczywiście uproszczenia i uogólnienia. Nie odnoszą się do każdego i w każdej sytuacji. Wskazują jednak na pewną powszechną tendencję. Aby to zmienić, trzeba zacząć od siebie. Co ja zrobiłem dla innych, dla otoczenia, dla kraju, aby było w nim lepiej? Jak ja przyczyniam się do pozytywnych zmian? Jak mogę rozwijać optymizm, a likwidować to, co wprowadza w pesymizm? Nie czekaj na rewolucję, którą zrealizują inni, tylko zacznij od własnych małych kroków. Potrafię tak myśleć i tak działać?