Święto, którego nie ma

Niewątpliwie okazja do świętowania jest niemała. Sto lat temu po 123 latach nieistnienia powróciliśmy na mapę Europy i świata. Był to wielki sukces osiągnięty staraniami wielu osób, dla których w ówczesnych czasach ważniejsze niż wszystkie spory ideowe, było odrodzenie wolnej Polski. W 1918 r. i w kolejnych latach było wiele do zrobienia. Trzeba było budować wszystko na nowo. Jednak ważne, że w końcu budować mogliśmy my sami, bez żadnego nadzoru z zewnątrz, bez lufy przyłożonej do karku.

No i mamy obchody 100-lecia. I co? I nic. Jakby ktoś z zewnątrz miał ocenić czy coś właśnie w Polsce świętujemy, to raczej z przekąsem stwierdziłby, że świętujemy szybkie odpadnięcie z mistrzostw świata w piłce nożnej. Nie oszukujmy się, żadnego święta w Polsce nie widać, bo i nikt nic nie świętuje. No przepraszam, od czasu do czasu coś tam świętują politycy, rzucając pompatycznie słowa o „100 latach Niepodległej”. Ale przecież to miało być święto nas wszystkich. Tymczasem, mam wrażenie, że zanim się ono zaczęło, to już się skończyło. Nic nikogo nie obchodzi 100 lat jakiejś tam Niepodległej. Tym bardziej nikogo to nie obchodzi jak o świętowaniu mówią politycy. Najpierw okładają się epitetami i czym tam popadnie, a potem z kamienną twarzą perorują jak to należy świętować i cieszyć się. A tu nikt się nie cieszy i nikt nie świętuje. Mam nawet wrażenie, że jakbym zapytał na ulicy, która to rocznica odzyskania niepodległości to na 10 osób, przynajmniej cztery stwierdziłyby, że albo nie wiedzą, albo ich to kompletnie nie obchodzi. Dalsze trzy zapewne rzuciłyby coś o 1939 albo 1945 r. I taki oto mielibyśmy obraz naszej wiedzy o Niepodległej. Może też dlatego nikt nie podejmuje się oficjalnie zadać tego typu pytań.

Smutny to rok 100-lecia niepodległości. Mizerny obraz naszego społeczeństwa. Miejmy nadzieję, że na 200-lecie lepiej pójdzie naszym wnukom i prawnukom.