Świętujmy 1 maja. Praca nie jest przekleństwem

Eklezjasta zaś pyta retorycznie: „Cóż za pożytek ma człowiek ze wszystkiej pracy swej, którą prowadzi pod słońcem?” Dziś boskie przekleństwo rzadko kto przyjmuje dosłownie, choć już pytanie Eklezjasty wydaje się ciągle aktualne. Jan Paweł II jedną z encyklik poświęcił pracy. Rozważając sens pracy pisał, że jest ona obowiązkiem, przez pracę „człowiek urzeczywistnia samego siebie i w ten sposób bardziej staje się człowiekiem”, praca powinna być współdziałaniem ludzi i wzajemną służbą. Odniósł się też do Księgi Rodzaju, wskazując, że praca nosi znamię kary i zadośćuczynienia za grzech pierworodny, co nie oznacza, aby ciążyło nad nią jakieś przekleństwo.

Czy zatem praca jest dobrodziejstwem? A może koniecznością, skoro dla większości ludzi jest źródłem utrzymania? Z badania pracowni PAYBACK Opinion Poll na temat podejścia Polaków do pracy wynika, że ponad 80 proc. Polaków zostaje w pracy po godzinach. Blisko 20 proc. z tych osób deklaruje, że zdarza się to często. Przeszło 60 proc. Polaków zajmuje się służbowymi sprawami również w swoim wolnym czasie, a nieco ponad 40 proc. nawet podczas urlopu, twierdząc przy tym, że godzi obowiązki, zachowuje równowagę między życiem prywatnym a zawodowym. Jesteśmy pracoholikami? Jeszcze nie, daleko nam do Japończyków, ale w ciągu dwudziestu kilku lat zmieniło się nasze nastawienie do pracy. Oczekujemy za nią nie tylko uczciwego wynagrodzenia, ale staramy się czerpać z niej satysfakcję. Dotyczy to zwłaszcza pracy „na swoim” lub w firmie prywatnej, bo „na państwowym” ciągle nie jest najlepiej, choć się zmienia na lepsze.

Jest zatem powód do świętowania 1 maja, bo jest to autentyczne święto ludzi pracy, a nie komunistyczny przeżytek, jak próbują nam wmówić co poniektórzy. Lewacy i prawacy – łączcie się. W pracy.