System emerytalny to węzeł gordyjski

„Wyzerowanie” wkładów jest praktycznie niemożliwe w obowiązującym systemie i jesteśmy skazani na „utrzymywanie” emerytów przez ludzi aktywnych zawodowo. Na dodatek zła sytuacja demograficzna (ujemny przyrost naturalny) powoduje, że zmniejszają się wpłaty do ZUS. Czy grozi nam katastrofa systemu?Raczej nie, bo dziś mówi się raczej o zaniżaniu emerytur i emeryturach minimalnych. Przyszłość młodych ludzi rysuje się w czarnych barwach. Muszą oszczędzać, bo w przyszłości z emerytury się nie utrzymają.

Dlatego działania poprzedniego rządu wydłużające wiek emerytalny były jak najbardziej racjonalne. Pracujący dłużej płaciliby składki emerytalne i zasilali ZUS. Obecny rząd PiS (nie ukrywajmy: z populistycznych powodów) wrócił do dawnego wieku emerytalnego i tę małą korektę zlikwidował. Przy okazji warto przypomnieć o skandalicznym posunięciu rządów PO-PSL, które polegało na „przeniesieniu” wkładów pracujących z otwartych funduszy emerytalnych do ZUS, by nie dopuścić do jego bankructwa. Obywatele do dziś uważają, że była to kradzież ich oszczędności, które poszły na zasypanie dziury w budżecie.

Na szczęście obowiązujący wiek emerytalny (65 lat dla mężczyzn i 60 dla kobiet) nie jest żadnym przymusem (no, może z wyjątkiem sędziów, których władza chce się pozbyć). Pracownik może nadal pracować, jeśli pracodawca widzi potrzebę utrzymania jego zatrudnienia. ZUS powinien być zadowolony, bo wpływają do niego składki. To jednak nie rozwiązuje sprawy, jest tylko łataniem dziur. Katastrofa systemu emerytalnego wisi w powietrzu. Ten węzeł gordyjski ktoś musi w końcu przeciąć.