„To nie jest kraj dla starych ludzi”

Nieco dłużej został w mej głowie sam tytuł. Natychmiast ruszyły skojarzenia z dniem codziennym, konstatacja trafności frazy, oraz pytanie: „Kto dziś jest u nas starym człowiekiem, który do otaczającego go świata nie przystaje?”. Młody nie jestem, nie czarujmy się, ale raczej żaden ze mnie matuzalem, choć synowie, świadomi mojego stosunku do niektórych nowinek, twierdzą, że moje zdjęcie maturalne wykuto w kamieniu, a w tle widać mamuty.

Może i jestem niedzisiejszy, ale znajomych nie dodaję kliknięciem, tylko trwającą w czasie znajomością. Poruszam się samochodem, a nie grą komputerową, z wyboru, a nie z konieczności. Mało tego - włączam kierunkowskazy, ustępuję pragnącym zmienić pas na zajmowany przeze mnie i nie pokazuję żadnych palców współużytkownikom dróg i ulic. To nie wszystko. Mam telefon komórkowy, a nie kieszonkowe „nic do wszystkiego”, które trzeba ładować nieustannie. Żeby było jasne - mój telefon wyprodukowano pół roku temu i nie w Cro Magnon.

Pamiętam, że „suplementem diety” mojego Ś.P. dziadka Władysława (był matematykiem i fizykiem, grywającym dla relaksu na skrzypcach i uczącym mnie „Pani Twardowskiej” na pamięć, kiedy miałem pięć lat) był kieliszeczek dereniówki pod wieczór. W hierarchii „zdrowej żywności” zawsze wysoko stały: domowy bigos z grzybami i dziczyzną oraz duszone bitki wołowe z cebulką. Kiedy źle się czuję, korzystam z porady lekarza, a nie „Doktora Telewizora”, który wciska wspomniane „suplementy”, sponsorowany hojnie przez ich producentów.

Jakże ubogie musi być życie ludzi, którzy muszą się chwalić błahostkami i publikować „selfiki” na tle byle czego. Egzystencja z nosem w „wirtualu” to pomyłka! Zacznijcie wreszcie żyć, bo czas ucieka!