W poszukiwaniu właściwego języka

Podkreślam, że „churching” to rzekomo nowe zjawisko, bo osobiście uprawiałam go już wiele lat temu. Podobnie zresztą jak „shopping” czy „clubbing”. Swoją drogą śmieszna jest ta anglojęzyczna maniera stosowana coraz częściej w naszej mowie potocznej, a mająca na celu dowartościowanie, dodanie rangi, a może nawet niezwykłości tym tak oczywistym, wręcz codziennym czynnościom. Co zrobić, takie czasy.

Wracając do wybierania kościołów. „Często staję przed problemem nie, co powiedzieć, ale jak powiedzieć. Temat mam w głowie, racje mam w głowie, ale mocuję się właśnie ze słowem, przykładem. Śmiało mogę powiedzieć, że poszukiwanie właściwego języka jest moim największym duszpasterskim zmaganiem” - odkrył się kiedyś przed wiernymi prawdziwy wirtuoz głoszenia słowa bożego, czyli nieżyjący już niestety ksiądz Józef Tischner. I właśnie „tego właściwego języka” szukałam podczas niedzielnych mszy. Kiedyś ten „właściwy język” znalazłam np. w kościele Świętego Ducha, kiedy wieczorną mszę odprawiał ksiądz Mieczysław Puzewicz, b. szef Centrum Duszpasterstwa Młodzieży, rzecznik arcybiskupa Józefa Życińskiego. Kilka lat temu zaś moja wędrówka zakończyła się w kościele pobrygidkowskim. Sprawcą tego był ksiądz Ryszard Podpora, który oczarował mnie zwięzłością języka, a jednocześnie głębią przekazu. Niewykluczone, że wpływ na to miał także czas spędzony w świątyni. To były wyjątkowo krótkie kazania, prawdopodobnie najkrótsze w całym Lublinie.