Wścieklizna

Kiedy zobaczyłem to po raz pierwszy - oniemiałem. Więc to jest prawdziwa twarz tego „zrównoważonego”, „prywatnie - bardzo dowcipnego”, „statecznego”, „największego (sic!) polskiego polityka”... Myśląca część społeczeństwa - ci, którzy głosowali w wyborach świadomie - teraz już wie na pewno, że Polska Polską, a on ma do załatwienia swoje sprawy.

Następną myślą, która zaświtała w mojej przepełnionej niemodnie głowie, było: „Jan Maciej Karol Wścieklica”, Witkacego. Znaczy - żadna nowość. Już niejednokrotnie niezwyczajnie myślący rejestrowali niezwyczajnie się zachowujących. Kiedyś obydwie te postawy określano jako przynależne „wariatom”, dziś mamy rzesze psycho- i socjologów, ale nic z tego nie wynika.

Wspomniany internet, a także bardziej przestarzałe media kipią od doniesień o atakach szaleńców. „Polityczne” próby ich analizy nie wytrzymują próby racjonalnego ogarnięcia. Kim jest „z pozoru - człowiek”, który bez powodu kopie w kręgosłup starszą panią? Jak nazwać pseudorodziców, którzy siniaczą kilkumiesięczne dziecko? Jaki gatunek stworzeń reprezentuje stado łysych, biorących pod buty człowieka, który przechodził obok?

To nieprawda, że być przyjaznym i pełnym empatii można być tylko będąc pięknym i bogatym - jak ludziki w reklamach. Czasem - wręcz przeciwnie, wiem to z doświadczenia. By nie czuć nienawiści, wystarczy włączyć myślenie i odrobinę konfucjańskiej zasady odróżniania możliwego od niemożliwego. Niestety, szarych komórek nie widziałem w żadnej promocji.

Wracając do Witkiewicza: nie tylko podpadł wszystkim, bezbłędnie wytykając polskie wady, ale sam nie wytrzymał życia na tym najdziwniejszym ze światów. Najbardziej niepokoi fakt cykliczności zdarzeń i ich wczesnych objawów. Co teraz? Czyżby już sam świat przestał nad sobą panować?