Życie na kredycie

Gospodarujemy, by wytworzyć dobra i usługi, które zaspokajają nasze potrzeby. Dzięki pracy uzyskujemy dochody, które pozwalają nam na konsumpcję. Im więcej i lepiej będziemy pracować, tym większe będziemy mieć dochody i tym wyższy będzie nasz dobrobyt. Dotyczy to zarówno każdego z nas indywidualnie, jak i całych państw. Tak można streścić podstawowy paradygmat kapitalistycznej ekonomii. Czy naprawdę tak postrzegamy naszą pracę i czy do tego dążymy? A może chodzi o to, by jak najmniej pracować, a jak najwięcej konsumować? Czy nie lepiej, jak inni pracują za nas? Czy nie o to chodziło w gospodarkach starożytnych, opartych na niewolnictwie czy w późniejszym zniewoleniu chłopów.

Obecnie nie mamy w krajach rozwiniętych niewolnictwa, ale mamy… kredyt. Cudowny wynalazek, który pozwala żyć nam ponad stan, ponad to, co wytworzyliśmy. Konsumować, mimo że nie uzyskaliśmy odpowiednich na to dochodów. Im większy kredyt, tym większa konsumpcja, a relatywnie mniejszy wkład pracy. Że musimy oddać w przyszłości, a kto by się tym przejmował, pożyczymy znowu. Jak długo można zatem żyć na kredyt? Do czasu, gdy wierzyciel zażąda spłaty. Jest jednak takie stare powiedzenie: "mały kredyt - problem dłużnika, duży kredyt - problem banku". Jak zadłużymy się dostatecznie mocno, to już inni będą dbać o to, abyśmy mieli możliwość dalej z długu korzystać, gdyż będą się bali, że stracą wszystko, co nam pożyczyli. Proszę tylko zwrócić uwagę na to, co dzieje się w Grecji, Hiszpanii czy Portugali, nie wspominając już o USA.

W kredycie jest tylko jeden mały problem: byśmy mogli z niego korzystać, ktoś inny musi zaoszczędzić, więc konsumować mniej niż wytwarza. W obecnym świecie takim wielkim magazynem pracy jest Azja, w której ludzie pracują znacznie więcej niż bogate społeczeństwa Zachodu, a konsumują znacznie mniej. Ale kto by się tym przejmował, gdy można wziąć nowy tani kredyt.

Codziennie rano najświeższe informacje z Lublina i okolic na Twoją skrzynkę mailową. Zapisz się do newslettera!