Autobus numer 9

Z racji wykonywanego zawodu na co dzień obserwuję jak mało wiemy - jako społeczeństwo - o naszych prawach i obowiązkach, wynikających z faktu, że żyjemy w jednym państwie. Niby, jak to Polacy, na wszystkim się znamy, ale w rzeczywistości jednak wiemy bardzo mało.

Co niezwykle boli to fakt, że niewiedza wykazywana przez rodziców jest „do kwadratu” przenoszona na dzieci. Niewiedza rodzi bardzo niebezpieczne konsekwencje. Konsekwencja niewiedzy wśród młodych ludzi jest przekonanie, że państwo jako takie oraz jego instytucje są tylko po to by nas okraść i stłamsić. Pewność przyszłości tkwi tylko i wyłącznie po stronie komercji. Należy więc całość swej przyszłości widzieć w oparciu o własną zapobiegliwość (co jeszcze samo w sobie straszne nie jest) i sile sektora prywatnego.

Państwo więc nie jest w stanie nic nam zagwarantować, więc my dla państwa nie musimy nic robić, a już na pewno nie powinniśmy odprowadzać żadnych danin, żadnych składek. Wszak państwo wszystko przeje. Tylko komercja zadba o naszą przyszłość.

Czy to ważne, że państwa mają dłuższą historię niż najdłużej funkcjonująca na rynku firma - w przypadku naszego kraju jest to bodajże Poczta Polska?

Czy ma znaczenie, że w ostatnich latach padł niejeden bank, niejeden ubezpieczyciel, a państwa trwają? Niestety te pytania to niezła abstrakcja dla młodego pokolenia, tak jak abstrakcją jest to, że całe życie zbierają na swoją starość. Ileż to razy słyszałem stwierdzenie w stylu: prędzej wpadnę pod autobus numer 9 niż dożyję chwili, że państwo coś mi da.

Czas mija nieubłaganie, a autobus numer 9 nawet nie nadjeżdża na przystanek, na którym stoimy. A tak stojąc ładnych parę lat zaczynamy zdawać sobie sprawę jak wszystko przemija: firma, w której rozpoczynaliśmy karierę, restauracja, w której jedliśmy obiady, marka samochodu, który kiedyś uwielbialiśmy. Państwo tymczasem trwa. Przychodzi więc w końcu taki dzień, kiedy na przekór swojej młodości zaczynamy konstatować: a kto ma mi dać jak nie państwo, w którym żyje?