Byt określi świadomość?

Owszem, jeśli wszystko przeliczamy napieniądze, a na dodatek myślimy w perspektywie tu i teraz, to pewnie i bardziej się opłaca. Tyle, że problemem nie są studia, ale bezrobocie; problemem globalnym, a nie polskim czy lubelskim.

Nigdy nikogo do studiowania ani nie namawiałem, ani nie zniechęcałem, choć sam nie wyobrażam sobie życia bez studiów. Mimo że w tzw. wyuczonym zawodzie pracowałem niespełna cztery lata, do dziś czas spędzony na studiach procentuje. Ale nie czuję się powołany do ustawiania życia innym. Trochę martwi mnie natomiast to, że jeśli młodzi uwierzą futurologom i politykom, że tylko "praktyka" się liczy, to po Lublinie. Utracimy wszystkie swoje atuty, staniemy się jednym z wielu średniej wielkości miast polskich i europejskich, z kilkoma wyższymi szkołami zawodowymi.

Ale wracając do meritum. Wielu moich znajomych, może nawet większość - z wyjątkiem lekarzy i inżynierów - nie pracuje zgodnie z kierunkiem studiów, które ukończyli. Ale nigdy żaden z nich nie powiedział, że studiowanie to była strata czasu. A poza tym świat się nieustannie zmienia - i to chyba coraz szybciej. I dla mnie jest oczywiste, że choć dziś być może najbardziej potrzebni są spawacze i hydraulicy, to jutro mogą stać się niespecjalnie potrzebni. Może bardziej potrzebni będą szewcy i krawcy. I zresztą chyba będą, bo jak w końcu naprawdę dopadnie nas kryzys, to w tych samych butach i kurtkach będziemy chodzić przez dziesięć lat.

I jeszcze jedno. Jednak nieco łatwiej jest ukończyć kurs spawania niż pięcioletnie studia. Do praktycznego zawodu prawie każdy i prawie zawsze może się przysposobić. Mój kolega, stolarz, twierdzi, że nawet ja, choć jestem stary i mam dwie lewe ręce, mogę się jeszcze nauczyć stolarki i jak będę w potrzebie, to on mnie wyszkoli i do emerytury jakoś dociągnę. A jak już będę tym stolarzem, to raczej nie będę żałował, że kiedyś jakieś studia skończyłem. Choć jakiś współczesny mędrzec na pewno powie, że nie warto było.
Ja wiem swoje.