Mieszkanie prawem, nie towarem

Po latach tułaczki po wynajmowanych lokalach postanowiła kupić własną nieruchomość. Przejrzała portale ogłoszeniowe, odwiedziła kilka biur nieruchomości, przeanalizowała oferty deweloperów i doszła do druzgocącego wniosku: „Uczciwego człowieka nie stać na zakup mieszkania w Lublinie”. Wyliczyła, że aby stać się właścicielką klitki na obrzeżach miasta musiałaby nie jeść, nie pić i pracować jak niewolnik przez kilka lat. Do rozgoryczenia doprowadził ją bank, który po dokładnych wyliczeniach jej zdolności kredytowej doszedł do wniosku, że jedyne na co może sobie pozwolić to suszarka do włosów, a i to pośledniej marki.

CZYTAJ TAKŻE: Lublinianie chętnie kupują mieszkania. Ceny biją rekordy
Po tym zwierzeniu koleżanka postawiła tezę, że wszystkiemu winni są bogacze. Dlaczego? Bo stać ich na zakup mieszkania. I co z tego? Deweloperzy widzą popyt i jeszcze bardziej podnoszą ceny, na czym cierpią zwykli zjadacze chleba. Co więc z tym fantem zrobić? Zakazać bogatym kupowania mieszkań. A co z tymi, którzy już kupili mieszkania? Zabrać im i oddać młodym, których na nie nie stać. Bogaci mają pieniądze. Kupią sobie nowe.

W tym momencie przed oczami stanęły mi malownicze wizje rad rewolucyjnych rozliczających mieszkalnych obszarników z nadmetraży i rozdzielających znacjonalizowane pokoje wśród ludu pracującego. W tle stali chciwi spekulanci pragnący wzbogacić się na zdrowej tkance narodu. Postanowiłem zmienić temat na bardziej neutralny. Zeszliśmy na dyskusje polityczne, które, jak powszechnie wiadomo, łagodzą obyczaje...

Kilka miesięcy po opisanej rozmowie spotkałem koleżankę ponownie. Przypadkowo minęliśmy się na ulicy. W biegu powiedziała tylko, że wraca z banku, w którym dostała kredyt. „Kupuję mieszkanie” - krzyknęła. Na tym nasze drogi się rozeszły. Nie zdążyłem zapytać czy zdążyła porzucić plany o rewolucji, czy ich realizację przełożyła na inny termin.