Ludzie się liczą, nie fotoradary

Odkąd pamiętam, okoliczni mieszkańcy dopraszali się, rzecz jasna bezskutecznie, o sygnalizację świetlną. Ale kilka lat temu pojawili się tam etatowi przeprowadzacze - i zrobiło się trochę bezpieczniej. A w ostatnich miesiącach zamontowano fotoradary. I one okazały się jeszcze skuteczniejsze. Dosłownie z dnia na dzień większość kierowców zaczęła jeździć względnie przepisowo, a nie 80-90 km/godz. I od tego czasu nie widziałem w pobliżu żadnej stłuczki. Nie znaczy to, że ich nie było, ale kiedyś stłuczki widziałem prawie codziennie. To tak a propos powszechnie krytykowanej praktyki wprowadzania fotoradarów na masową skalę.
Ale na szczęście chyba nie tylko bat w postaci fotoradarów zmienił obyczaje kierowców. Na pewno nie tylko ja zauważam, że z roku na rok wzrasta normalność na drogach. Nie żadna tam życzliwość, tylko normalność. Bo chyba to normalne, że ktoś się zatrzymuje przed przejściem, nie trąbi bez istotnego powodu, nie rusza z piskiem opon itd. A o normalności decydują przede wszystkim ludzie, a nie zakazy i nakazy. Nie tylko o normalności na drodze. W urzędach, u lekarza, w pracy - wszędzie.
Myślę, że zbyt łatwo ulegamy czarnemu obrazowi rzeczywistości. Bo cały czas słyszymy o nienormalności. Media od tego są - mają alarmować, że coś jest nienormalne. Ale w codziennym życiu to z nienormalnością raczej rzadko się spotykamy. Przynajmniej ja.
Usiłowałem sobie przypomnieć jakieś zdarzenie z ubiegłego roku, w którym spotkała mnie arogancja czy nieuprzejmość ze strony "władzy" czy "silniejszych". Bezskutecznie. Bo co mi się przydarzyło?

Zapłaciłem mandat za przekroczenie szybkości o 21 km/godz. Trudno mieć pretensję, to przecież było z mojej strony klasyczne piractwo drogowe. A policjanci działali bez zarzutu. Wymieniałem dowód osobisty w Urzędzie Miasta. Choćbym chciał, nie mam się do czego przyczepić. Podczas wakacji wyrabiałem Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego. Owszem, odstałem godzinę w kolejce. Jakoś wytrzymałem, tym bardziej że przezornie zaopatrzyłem się w książkę.

Od lekarza rodzinnego dostałem skierowanie do lekarza specjalisty. Podzwoniłem po przychodniach i znalazłem wolny termin za dwa tygodnie. Przeżyłem. W zeszłym roku ani razu kierowca autobusu nie zamknął mi drzwi przed nosem, a kilka razy, widząc mój sprint z zadyszką na 50 metrów - poczekał. Od nikogo żadnej krzywdy nie doznałem...

Może jestem po prostu wyjątkowym szczęściarzem. Albo, co bardziej prawdopodobne, nie jestem po prostu wyjątkowym pechowcem. Bo na wyjątkowego pecha to rzeczywiście nie ma mocnych.